YOMU

Asian Literature Project

Angsana

Nadia Khan

Angsana

Nadia Khan

Angsana

Nadia Khan

அங்சானா

நடியா கான்

アンサナ

ナディア・ハーン

Angsana

by Nadia Khan

Diana stepped into Angsana boutique with a heavy heart. Outside, a sea of people waited for the store, owned by her employer Madam Liliana, to open. It was a “special” day – a day of sales exclusively for Angsana boutique card holders.

But unlike two years ago, the gaggle of well-mannered and soft-spoken women couldn’t descend into pushing and shoving one another to grab hijabs knocked down from RM400 to RM150. This year, because of Covid-19, they had to line up and keep a distance. A few had already slid their face masks below the chin – it was suffocating. Diana smiled wryly. She couldn’t fathom their willingness to put their lives on the line just for a few supposedly exclusive hijabs. Where could they wear them to anyway?

“Hi, Diana. Ready for World War Three?” Diana’s colleague Wani teased her from behind the counter.

Diana could only manage a feeble smile. It was going to be a long day. She often asked herself; considering the profits her employer made, wouldn’t she be able to afford more staff? Why was it that each time the chaotic day arrives, it was only Diana and two of her colleagues in charge of the store? Without any overtime or extra pay, at that.

But who was she to complain. She should be grateful for the monthly salary to cover her daily expenses, which was more than what many others had. Her friends also looked at her with envy, because of the special discounts she enjoyed at Angsana… even though she never flexed the privilege even once. She’d much rather wear cheap hijabs than sacrifice her water, electricity, internet or Netflix.

Diana looked up at the sea of people outside; most were young women around her age. As she raptly observed their choice of outfits, she didn’t notice there was somebody else keeping an eye on the crowd from a distance…

* * *

Hasnan sat at a coffeeshop across from Angsana boutique. His roti canai drenched in gravy was long gone; he had ordered plain water so many times, the mamak gave him a pointed stare when he ordered another glass.

Hasnan wiped his sweaty palm on his pants. He stroked the pouch on his waist for the umpteenth time – just to make sure its contents were intact, although he knew what was inside wasn’t going anywhere.

Hearing some commotion from outside Angsana, he looked up. The crowd was barging their way in and forgot to socially distance – if Hasnan were on duty, he could easily slap each of them with a fine. I could make some pocket money from this, he said to himself. But it wasn’t worth it. He was there for a larger reward.

Last week, his daughter was hysterical when the internet at home was cut off. His wife, who herself was sulking with him because their kitchen had been missing a few items for a while, didn’t try to keep their daughter in check when she shrieked loud enough for the whole barracks to hear. His son took no notice while playing with his latest iPhone – it occurred to Hasnan: where did his son get the money to buy it? Hasnan never asked because the thought of the answer was too frightful.

Hasnan’s financial situation had been shaky for a while. His salary was no longer enough for his family’s needs that kept piling up. Because he didn’t qualify for a bank loan, he had to resort to other sources. The kind that was sweet sailing at first, but got hideous fast. The ugly side reared its head two days ago, when he was attacked by a group of burly men outside the sundry shop where he bought groceries. It was no surprise, since attacking him at the barracks or workplace was out of the question. Splashing red paint wasn’t the right modus operandi. But come to think of it, Hasnan would have preferred a splash of paint over the grisly encounter from two days ago…

Hasnan looked at his left pinky finger, which was wrapped in a bandage. The tip of his finger had been cut off – with what, Hasnan was unsure but the pain reached the bone. The Ah Long’s men gave him a warning – if the RM50,000 debt wasn’t settled by the end of the month, it wouldn’t be his fingertips but both hands that they’d feed to their boss’s dog.

Hasnan’s phone lit up, signalling an incoming message. Thankfully Hasnan hadn’t lost both his hands…but when he read the message, he figured it would have been better to have a few fingers missing, so he couldn’t press the buttons on his phone.

‘Divorce me.’

It wasn’t the first time his wife had sent him that message. For the past six months, the request had dropped from her lips time and again. When he paid no heed, she sent WhatsApp messages every day, for the past month.

Hasnan sighed. Just like the others, the message would be left unanswered.

Their 20-year marriage wasn’t always like this. Hasnan wasn’t a man without dreams or ambition – he wanted to see his family live in comfort. Outside of his day job, he had tried different things – selling vegetable chips, signing up as a tongkat ali agent, driving Grab…even joining a pyramid scheme. He wasn’t like his friends – their extra income came from selling pills confiscated from nightclubs and getting donations from negligent road users. Even they were in a squeeze – since nightclubs couldn’t open and not many people were out and about in these times.

So today Hasnan was resolute, he was going to do something more drastic. He was convinced that the planned action wasn’t wrong. After all, weren’t those blessed with more wealth supposed to share with those in need?

Hasnan got up, paid for his breakfast, put on a face mask and headed to the alley next to Angsana boutique.

* * *

“But you know, this hijab is a bit torn.”

The complaint came from one of the customers. Diana tried her level best to suppress a smirk. If she remembered right, this was the same customer who’d pulled the hijab off the rack so forcefully, its edges had a slight tear. And now, she wanted a discount.

“If Miss doesn’t want this hijab, you are welcome to put it back and choose others. But I’m sorry, I cannot reduce the price further.” Ever the dedicated worker who knew her employer’s rules like the back of her hand, Diana didn’t budge.

“Do you want me to go viral with news about this torn hijab? Then everyone will know your hijabs are low-quality!”

“Miss, we have CCTV here,” Diana replied abruptly.

That shut the customer up, and put a grimace on her face. She placed the hijab on the counter while whining, “Ok, I’ll pay even though the hijab is damaged. You’re lucky I have a good heart.”

Diana didn’t say a word, until the customer pulled out her debit card to make payment. Diana had to point to the sign on the sales counter – Cash Transactions Only.

“Hah?! What kind of business is this, where you can’t pay with debit cards!” the customer grumbled.

“There’s an ATM at the block across the road,” Diana quipped.

“Such a pain,” the customer muttered. “Set this hijab aside! Don’t let anyone else take it!” Her request sounded more like a threat.

Diana felt the urge to laugh out loud, but before she could even smile, she and the entire store were shocked by the roar of a gunshot.

The situation erupted in chaos. Some people were shouting, a few caught in a latah frenzy, while some others just froze. Diana saw a man in a concealing face mask and all-black garb holding a gun he’d just shot at the boutique ceiling. Bits of ceiling fell to the floor.

The Nepali security guard seated by the door was stunned – maybe he never thought the day would come when his services were indeed needed. And maybe he realised he actually had zero skills to face such a situation…so he ran away. Yes! He ran out of the store as fast as he could.

The man pointed his gun at Diana.

“Close the shop,” he barked his first instruction.

Her hands shaking, Diana pressed the button that pulled down the automatic shutters outside the store. Slowly, Angsana Boutique was shrouded in darkness.

“If you value your life, line up in front of me! Now!”

Folks ran helter-skelter and in just a few minutes, everyone had lined up in front of the masked man, as frightened as they were.

Nobody had asked the kind of line the man wanted – it was like they simply connected telepathically and lined up like children at a school assembly.

Everyone was told to throw their cell phones to the side and squat. The debit card/torn hijab customer from earlier found herself at the front of the line on her way out…and now, the masked man’s gun was pointed at her.

“You go first….and the rest repeat! Take out all the cash in your pocket!” were the next set of instructions from the masked intruder.

In a voice close to tears, the customer answered, “I….I don’t have cash.”

Although the man had a mask on, Diana could tell from his body language that he was confused. “This place accepts cash only, right?” he asked.

Once again, the urge to laugh loudly filled Diana’s chest, but she held it in. Even the robber knew they were a strictly cash-only establishment!

“I—I was just on my way to the ATM,” the customer replied.

“Get up!” the man growled.

The customer got to her feet and the man took her hostage – he pointed his gun at her head. “Who doesn’t follow what I say will be responsible for this one’s death!” he threatened.

While the customer cried in fear, everyone else took out cash from their wallets. The man handed a bag and asked his hostage to fill it with all the cash handed over. Diana saw him not just grab the money — sometimes he paused, gave people the once-over and interviewed them!

“You’re going to finish two thousand bucks in this place?!” the man asked an elegantly dressed customer. It occurred to Diana that the customer’s platform shoes could be used as weapons, if she had the guts.

The customer could only nod softly, and Diana noticed the man shaking his head. Another customer, dressed up so-so and looking in her late 40s, handed over RM200.

The masked man looked at her. “Only RM200? That’s enough for just one hijab here, you know?”

The customer gathered the courage to look up and respond, “I….want to buy it for my daughter’s birthday. She really wants one.”

“What’s your job? How much do you make a month?” the man asked.

The customer looked a bit embarrassed to respond, but in order to put the hostage out of harm’s way, she finally said, “Cleaner. I earn about RM1,800 a month.”

“How many children do you have?”

“F—four.”

“You husband? What does he do?”

The lady just shook her head.

The man let out a heavy sigh, and then returned the RM200 to her.

Noticing that the robber showed some sense of compassion, there were those who pleaded and offered sob stories of their own. Some said they had saved up for long; others wanted to buy the hijab to cheer up their mothers who didn’t get to perform the haj this year. But none of them had the same luck as the cleaner lady.

After collecting cash from everyone, the man pushed his hostage towards the cashier, and he looked Diana straight in the eye. “You’re one of the staff, right? Empty the register, and make it quick!”

Diana did as she was told. As she placed the cash in the thief’s bag, she wondered if her salary would be deducted because of what happened. It wasn’t unthinkable – her employer was notorious for deducting her staff’s pay for reasons she alone thought reasonable.

After stuffing the bag, the man asked Diana to show him the way to the back exit. Again, she went along. He would definitely be able to make off just like that, since her employer never thought to install an emergency or panic button in the boutique. Maybe because the insurance on the store was enough.

Who knows. What mattered was, Diana’s own money was safe in her wallet, and her life was out of danger. Diana gazed emptily at the man, who had run far from Angsana Boutique and then disappeared into the back alleys, while her colleague Wani called the emergency line.

* * *

“Madam, you have to make a press statement at 4 in the afternoon,” Raisa, Madam Liliana’s personal assistant, told her. They were seated at the back of Madam Liliana’s Vellfire while the driver brought them to the location of the next meeting.

“How much did we recover?” asked Madam Liliana in English, the language she was more fluent in.

“RM20,820, Ma’am.”

“Oh, not that much,” Madam Liliana replied, distractedly.

“Do you still want to press charges against the robber?”

“Of course! I have no mercy for thieves. They’re a bunch of lazy folks. They want everything handed to them. I cannot accept that. I work hard to get where I am, you know?”

Raisa nodded, agreeing.

Madam Liliana’s phone rang. Raisa was just about to answer on her employer’s behalf, but Madam Liliana took the cell phone once she saw her father’s name flashing on the screen.

“Hello, papa? Yes, yes. I’m on my way,” Madam Liliana said into the phone.

Raisa looked at her watch – she hoped they wouldn’t be late to Tan Sri Jamal’s office. Tan Sri was a disciplined man who didn’t like people arriving late, even his own daughter. Raisa knew it was an important meeting for Madam Liliana because Tan Sri Jamal was going to pass her RM3.5 million to go toward her new boutique in Tokyo.

“Oh, Madam Liliana, before I forget…I’ve disabled the comments on your Instagram post about the trip to Maldives during MCO,” Raisa said.

Last week Madam Liliana’s social media team made a big mistake, earning their employer a huge public flogging. The thing is, these netizens didn’t understand that Madam Liliana wasn’t like any other person – she needed rest after working so hard and toiling to grow her company.

Raisa fully understood her employer’s predicament. She once attended a forum where Madam Liliana spoke about her success. She said the secret to success is diligence – we must always strive to identify solutions and work hard.

Yes, Raisa wanted to be successful. It wasn’t impossible that one day, she too could be like Madam Liliana. Her employer was only two years older than Raisa, which meant Raisa had a chance of catching up in a couple of years.

The secret to success is diligence, right?

Translated by Adriana Nordin Manan

Angsana

作者: Nadia Khan

*Angsana (意喻 穹苍,天空)

 

戴安娜抱着沉重的心情走进了Angsana服装店。 店铺外,一大群人等着她老板莉莉安娜夫人的商店开门营业。 这是很'特别'的一天——Angasana会员特卖日。

唯一和两年前不同的是,这群彬彬有礼、说话斯文轻柔的女性不能互相推挤,抢夺标价从马币400到150 之间的头巾。 今年,由于Covid-19,他们不得不排队遵守秩序,并保持安全距离。 但已经有几个人把口罩拉到下巴挂着——因为实在叫人呼吸困难 。戴安娜苦笑,她也搞不懂这些人,为何愿意为了区区几件所谓的独家头巾, 就把自己的生命冒死放到警戒线上。她们还能戴着头巾到哪里去?

"嗨,戴安娜。 准备好迎接第三次世界大战了吗?”戴安娜的同事娃妮从柜台后面调侃她。

黛安娜只能报以一个虚弱的微笑。 这将会是个漫长的一天。 她经常自问:从老板赚取的利润来推算,难道还请不起更多的员工吗? 为什么每次面对如此混乱的抢购场面,就只有戴安娜和她的两个同事负责打点一切? 没有额外付给加班费或贴津,仅此于此。

但黛安娜又有什么资格埋怨? 她应该感谢能有这份月薪来支付她的日常开支,这份比许多人还高的薪水。 朋友们都很羡慕她, 因为她可以在Angsana享有特别优惠折扣,虽然她一次也都没有用过。 她宁愿戴便宜的头巾, 也不愿牺牲她的水电费、互联网费或Netflix月租费 。

黛安娜抬头看着外面拥挤的人群:大多数都是像她这个年龄的年轻女性。 当她全神贯注地打量这些女性身上的衣饰时, 她并没有注意到有人也从远处盯着这群人......

* * *

哈斯南坐在Angsana对面的一家咖啡店。 他那块沾满酱汁的印度煎饼早就吃完了:他点了很多杯白开水,当他又要再加点一杯时,服务他的嘛嘛狠狠地瞪了他一眼。

哈斯南把满是汗水的手心用力擦在裤上。也不知道这是他第几次伸手探摸自己的腰包,就只是为了确保里头装的东西安好,尽管他知道那东西是跑不掉的。

听到Angsana店外传来一阵骚动,他抬起头。 人群如流水般涌进店里,完全忘记保持社交距离这件事——如果现在哈斯南在值勤 ,他大可轻而易举地给她们每人都开上一张罚单。我可以从中赚点零用钱,他对自己说。 但这不值得。 他要在这里捞到更多的收获。

上周,他的女儿因为家里的互联网被切断而陷入歇斯底理。 他的妻子,也正在和他赌气,因为厨房里最近一直都处于物资短缺,她并没有试图制止女儿那足以令整个军营都能听到的尖叫声。 他的儿子则完全没有反应,全神专注地玩他最新的iphone手机— —哈斯南突然想到:他的儿子从哪儿来的钱买新手机?哈斯南从来没有过问,因为一想到答案背后的故事,就觉得非常可怕。

哈斯南的财务状况不稳定已有一段时间。 他的薪水早已无法满足家中日益叠加的开支。 因为他不符合资格无法向银行贷款,不得不求助于其他收入来源。 一开始确实让人尝到甜头,但却很快就变得可怕猙獰。 两天前,当他去购买日常用品时,在杂货店外被一群魁梧的男人袭击,丑陋的现实终于露出它的真面目。想来也不奇怪,因为要在军营或者执勤的地方攻击他,是不可能的。泼红漆也不是正确的手段。但一想到这里,哈斯南宁愿被泼红漆,也不愿经历两天前的可怕遭遇......

哈斯南看着他左手的尾指,指头缠着绷带。 他的手指尖被削去了一块——要说到底是用什么削去的,哈斯南并不确定,但确实是钻心入骨的痛。阿窿的手下留下了警告——如果到了月底,那五十千的债务还不能解决 。那他们要拿去喂老板那只狗吃的,就不会是他的指尖,而是他的一双手。

哈斯南的电话屏幕亮了起来,那是收到短信的提示。谢天谢地,哈斯南没有失去双手... 但当他读到信息后,他情愿再失去几根手指,这样就没有办法去按手机上的按钮了。

" 和我离婚。

妻子已经不是第一次给他发送那样的短信了。 过去的六个月,这个要求一次又一次地从她嘴里吐出来。他不予理会,结果在过去的一个月,她每天都通过WhatsApp一次又一次发来相同的短信。

哈斯南叹了一口气。 就像其他人一样,短信已读不回。

他们过去20年的婚姻也并非一直是这样。哈斯南也不是一个没有梦想或抱负的人,他也希望看到家人过上舒适的生活。 正职以外,他也尝试过各种不同的工作—— 卖蔬菜零食,去做 "东革阿里"的小代理,兼职开Grab... 甚至加入金字塔传销计划。 他不像自己的同僚,他们的额外收入来自出售从夜总会没收回来的小药丸, 以及从不守交通规则的人那里收取所谓的捐款。 他们如今也一样受困, 因为夜总会不能开门营业,路上也少了很多人。

故此今天的哈斯南很坚决,他要做一些更大胆的事。 他说服自己这个行动计划并没有错。 毕竟,那些备受眷顾而拥有许多财富的人,不是应该要与那些有需要的人共同分享吗?

哈斯南站起来,付了早餐钱,戴上口罩,往Angsana服装店旁的小巷走去。

* * *

"但你要知道,这件头巾有点破损了。 ”

这是其中一位客人的投诉。黛安娜尽最大气力挤出一丝微笑。 如果她记得没错,就是这位客人粗暴地想把头巾从架上扯下来,让头巾的边缘轻微撕裂了。而现在,她却想要求折扣。

"如果小姐不想要这件头巾,欢迎你把它放回去,选择其他的。但很抱歉,我无法进一步降低价格。"身为对老板订下的规矩了如指掌的尽责员工,戴安娜无法退让。

"你想让我把这件破头巾的事放到互联网上去广为宣传吗?到时人人都会知道你们家的头巾质量多么粗劣! ”

"小姐,我们这里有闭路电视,"戴安娜突如其来的回答。

这让客人马上闭嘴,并扮了一个鬼脸。 她一边把头巾放在柜台上,一边抱怨道:"好吧,即使这头巾破损了,我也会照样付钱。你很幸运,因为我有一颗善良的心。 ”

戴安娜一句话也没说,直到顾客掏出借记卡付款。戴安娜不得不指着销售柜台上的牌子——只限现金交易


"蛤?!你这儿是怎么做生意的,还不能用借记卡付账! ”

"马路对面的街区有提款机,"戴安娜打趣道。

"真是麻烦,"顾客喃喃地说。 "把这头巾收在一边!不要让别人拿走它! "她的要求听起来比较像是威胁。

戴安娜有股忍不住放声大笑的冲动,但她还没来得及微笑,就和整个商店一样,被一声枪响吓到了。

店内马上爆发了一场大混乱。有人尖叫,有人陷入恐慌,还有一些人被吓得僵呆了。戴安娜看见一个戴着套头面罩、全身黑衣的男子手握一支枪——一支刚刚用来朝店 里天花板开了一枪的枪——有些天花板碎片掉到地上了。

坐在门口的尼泊尔籍保安也惊呆了——他从没想过有一天会真的需要他的服务。出自下意识,也许他认为自己上并没有实际能力应付这种 场面...... 所以他逃走了。 是的! 他用最快的速度逃出店外。

男人用枪指着黛安娜。

"关门,"他大声下达第一个命令。

双手颤抖的黛安娜,按下了店面自动电卷门的落闸按钮。 慢慢地,Angsana店内笼罩在一片昏暗当中。

"如果你想要保住性命,就在我面前站成一队排好! 现在! ”

大伙儿狼狈不堪地动起来,几分钟后在蒙面人面前排成一列,尽管大家都很害怕。

没有人想要问男人这个队伍该怎么排——彼此之间像是有心电感应,如同小学生在学校集会那样排成一队。

每个人都被告知要把手机扔到一边然后蹲下。之前那位借记卡/扯破头巾的客人原本是排在最近接出口的第一位...... 如今,蒙面男人的枪口指着她。

"你先来...... 其他的人跟着照做,拿出你口袋里所有的现金! "这位强闯而入的蒙面男人接着下达命令。

这个客人用含着眼泪的声音回答:"我...... 我没有现金。"

虽然隔着面罩,但戴安娜可以从男人的肢体语言中读出他的困惑。 "这个地方只接受现金交易,不是吗?”

再次,戴安娜又有大笑的冲动,但她强行忍住。连抢匪都知道他们是家只以现金交易的商店!

"我...... 正要去找提款机,"客人回答。

"站起来! "男人咆哮道。

这位客人站了起来,那个男人以她作为人质——他用枪指着她的头。 "谁不听我的话,谁就要为这个人的死负责!" 他威胁道。

当这位客人惊恐地哭泣时,其他人都从钱包里掏出现金。 男人递给人质一个袋子,要求人质把所有交出来的现金装进袋子。戴安娜发现他不纯粹是抢钱——有时他还会停一下,看这些人一眼,并且问话!

"你打算在这个地方花光这两千块钱?! "男人问一位衣着打扮优雅的顾客。 戴安娜突然想到,如果这位顾客够胆,她穿的厚底鞋可以用来作为还击的武器。

顾客只敢轻轻点头,戴安娜注意到男人摇了摇头。 另一位顾客,穿着普通,看样子有四十几岁,她交出了RM200。

蒙面人看着她。 "只有RM200? 在这里只够买一件头巾,你知道吗? "

这位顾客鼓足勇气抬头回答:"我想买一件头巾给我的女儿做生日礼物。她就只想要一件头巾。 "

"你是做哪一行的? 一个月赚多少钱?"

这位顾客看起来有点羞于回答,为了不让人质受伤害,她最后说,"清洁工人。 每个月的收入大约是一千八百令吉。 ”

"你有多少个孩子? ”

"四...... 四个。 ”

"你丈夫呢? 他是做什么的? ”

那位女士只是摇了摇头。

男人发出一声沉重的叹息,然后把RM200还给她。

由于留意到抢匪展现了他微弱的同情心,这些人纷纷开始恳求并奉上夹杂着泪水的故事。 有些人说她们存了很久的钱;还有人说想要买头巾来安慰今年没办法到麦加去朝圣的母亲。 但没有人像那位清洁工这般幸运。

从每个人身上收集完现款后,男人把人质推到收银员面前,他直视着黛安娜的眼睛。 "你是其中一名员工,对吗? 清空收银机里的钱,快一点! ”

黛安娜照他说的做了。 当她把钱放进抢匪的袋子里时,她猜想自己的工资会不会因为今天所发生的一切而被减扣。 这不是凭空猜测——她的老板早已恶名昭彰,会用她认为合理的借口扣减员工工资。

把袋子塞满后,男人要戴安娜带他到后门去。 再一次,她照著做了。男人肯定可以脱险,因为她的老板从没想过要在店里安装防盗或紧急通报按钮。也许是因为店里已经投买了足够的保险。

谁知道呢。 重要的是,戴安娜自己的钱,安安稳稳地躺在她的钱包里,而她则脱离了生命危险。 黛安娜空洞的眼神注视着那个从Angsana逃走,最后消失在后巷里的那个男人,她的同事娃妮则马上拨打紧急热线。

* * *

莉莉安娜夫人的私人助理·莱莎对她说:"夫人,你必须在下午4点正向媒体发布声明。 "她们坐在莉莉安娜夫人专属的Velfire房车的后座,司机正准备把 她们送到下一个会议地点。

"我们一共得到多少赔偿? " 莉莉安娜夫人用英语发问,那是她更熟稔的语言。

"RM20,820,夫人。 ”

"哦,也不是很多,"莉莉安娜夫人心不在焉的答道。

"您还会对抢匪提出指控吗? "

"当然! 我不会同情强盗小偷。 他们都是一群懒惰的人。 他们全都想要不劳而获。 我当然不能接受。 我那么努力工作才走到今天的地位,你明白吗? "

莱莎点了点头, 表示同意。

莉莉安娜夫人的电话响了。莱莎正要代老板接听,莉莉安娜夫人看到父亲的名字在屏幕上闪烁,直接就拿起手机接听。

"哈啰,爸爸? 是的。 我在路上了,"莉莉安娜夫人对着电话说。

莱莎看了看手表,她希望两人可以准时到达丹斯里贾马尔的办公室。 丹斯里是个纪律严明的人,最不喜欢别人迟到,即是是自己的女儿也不例外。 莱莎知道对莉莉安娜夫人来说,这次的见面很重要,因为丹斯里贾马尔会给女儿马币三百五十万,资助她在东京新开的服装店。

"哦,莉莉安娜夫人,我差点忘了说... 我已经把您在Instagram 上那篇在MCO 期间到马尔代夫 旅行贴文的留言功能给封锁了,"莱莎报告说。

上周,莉莉安娜夫人的社媒公关团队犯了一个大错,让老板受到公众大力的批评谴责。关键是,这些网民不了解莉莉安娜夫人,她不像其他人——为了自己公司的发展努力辛勤不停地工作,她是需要好好的休息。

莱莎完全理解老板的困境。 她曾经参加过一个论坛,莉莉安娜夫人在论坛上讲訹她如何成功的故事。 她说,成功的秘诀就是勤奋——我们必须自始至终努力寻找解决的方案,并且勤奋 工作。

是的,莱莎想要成功。 终有一天,她也可以像莉莉安娜夫人一样,这并不是不可能的。 她的老板只比莱莎大两岁,这意味着莱莎只需要几年时间,就有机会 迎头赶上。

成功的秘诀就是勤奋,不是吗?

அங்சானா

நடியா கான்

டயானா மனபாரத்தோடு அங்சானா ஆடை கடைக்குள் அடியெடுத்து வைத்தாள். கடைக்கு வெளியே வாடிக்கையாளர்கள் கடையினுள் நுழைய ஆர்வத்தோடு காத்துக்கொண்டிருந்தனர். தன் முதலாளி, திருமதி லிலியானாவுக்குச் சொந்தமான அந்த பர்தா விற்கும் கடையில் இன்றைக்கு 'சிறப்பு' விற்பனை நடைபெறவுள்ளதே வெளியில் நிற்கும் வாடிக்கையாளர் கூட்டத்திற்குக் காரணம். அங்சானா கடையின் பிரத்யேக சந்தா அட்டை வைத்திருக்கும் வாடிக்கையாளர்கள் மட்டுமே கலந்துக் கொள்ளக்கூடிய சிறப்பான மலிவு விற்பனை அது.

வாடிக்கையாளர்கள் கூட்டம் அதிகமாக காணப்பட்டாலும், இரண்டு வருடத்திற்கு முன்பு இருந்த பரபரப்பு போல இம்முறை இல்லை. மேலிடத்துப் வாடிக்கையாளர்கள் என அடையாளம் கூறப்படுவதால் அடிப்படையில் சாந்தமாகவும் கன்னியமாகவும் நடந்து கொள்ளும் அப்பெண்மணிகள், 400 ரிங்கிட்டுக்கான பர்தா 150 ரிங்கிட்டுக்கு விற்கப்படும்போது முட்டிக்கொள்வதையும் மோதிக்கொள்வதையும் இவ்வாறான 'சிறப்பு' விற்பனையின்போது பார்க்க இயலும். ஆயினும், இவ்வாண்டு கோவிட்-19 பெருந்தொற்று கட்டுப்பாடுகள் காரணத்தால் அவ்வாடிக்கையாளர்கள் போதிய இடவெளி விட்டு வரிசையில் நின்று காத்திருக்க வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டுள்ளது. வெகு நேரம் வரிசையில் காத்திருக்க வேண்டிய நிலைமையை நினைத்து ஒரு சிலர் அவ்வப்போது சங்கடப்பட்டுக் கொண்டனர். மேலும் சிலர் அடிக்கடி முகக்கவரியை தாடைக்குக் கீழ் இறக்கி விட்டனர். நடப்பவற்றையெல்லாம் பார்த்து டயானா தனக்குள்ளேயே சிரித்துக் கொண்டாள். சிறப்பு விற்பனை என்றதும் பிரத்யேகமான பர்தாக்களை வாங்கிக் குவிக்க தங்கள் உயிரையும் பொருட்படுத்தாமல் வந்து கால் வலிக்கக் காத்துக்கிடக்கும் அவ்வாடிக்கையாளர்களை நினைத்து நொந்துக் கொண்டாள். புதிய பர்தா வாங்கிக் கொண்டால் மட்டும் அதை அணிந்துக் கொண்டு வெளியே சென்றுவிட முடியுமா என்ன?

"அப்புறம், டயானா. மூன்றாம் உலக போருக்கு தயார் ஆயிட்டியா?" டயனாவுடன் வேலை செய்யும் சக தோழியான வாணி கட்டணம் செலுத்துமிடத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அவளைப் பார்த்து கிண்டலடித்தாள்.

டயானா மெல்லமாகச் சிரித்தாள். இன்றைய தினம் சாதாரண நாட்களைப் போல முடியப்போவதில்லை என்பதை மட்டும் அவள் மனது நினைத்துக்கொன்டே இருந்தது. கூடவே சில கேள்விகளும் எழுந்தன; கூரையைப் பிளந்துக் கொண்டு இலாபம் வரும் போதிலும் ஏன் தன் முதலாளி அதிகமான பணியாட்களை வேலைக்கு அமர்த்த மறுக்கிறார்? இவ்வாறான 'சிறப்பு' விற்பனை நாள் வரும் போது ஏன் முதலாளி தன்னோடு சேர்த்து மூன்று பணியாட்களை மட்டுமே வேலைக்கு அழைக்கிறார்? இவ்வாறான நாட்களில் வேலைக்கு அழைக்கப்படும் போது கூடுதல் சம்பளமோ அல்லது ஊக்கத் தொகையோ தரப்படாததை நினைத்தால் அவளுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது.

உணர்ச்சிவசப்படுவதால் எப்பயனும் இல்லை என்பதை டயானா நன்கு அறிவாள். இந்த இக்கட்டான பெருந்தொற்று காலகட்டத்தில் பலர் தங்கள் வேலைகளை இழந்து திண்டாடிக் கொண்டிருக்க, மாதாமாதம் வருமானம் பெறுவதை எண்ணி தன்னை ஆறுதல் படுத்திக்கொண்டாள். இதற்கு மத்தியில், அங்கு வேலை செய்யும் பணியாட்களில் அவளுக்கு மட்டும் அங்சான முத்திரைக் கொண்ட பிரத்யேக பர்தாக்களை வாங்கிக்கொள்ள சிறப்புக் கழிவு வழங்கப்பட்டுள்ளது... இருந்த போதிலும், அச்சழுகையைப் டயானா ஒரு முறைக்கூட பயன்படுத்திக் கொண்டதில்லை. சிறப்புக் கழிவு வழங்கப்படுகிறது என்பதற்காக விலையுயர்ந்த பர்தாக்களை வாங்கிக் குவிக்காமல், அப்பணத்தை நீர், மின்சாரம், இணையக்கட்டணம் மற்றும் Netflix-சந்தாவை கட்டுவதற்கு பயன்படுத்திக் கொண்டாள். மலிவான பர்தாக்களே டயானாவின் தேர்வாக இருந்தது.

அலைகடலென திரண்டு வரிசையில் காத்திருக்கும் வாடிக்கையாளர்களை டயானா மீண்டும் ஒரு முறை நோட்டமிட்டாள்; அவர்களில் பெரும்பாலானோர் அவள் வயதையொட்டிய இளம் பெண்களாகவே இருந்தனர். அவ்விளம் பெண்மணிகள் அணிந்து வந்திருக்கும் ஆடைகளை அவள் மெய் மறந்து கவனித்துக் கொண்டிருப்பதைப் போல, அவ்வாடிக்கையாளர் கூட்டத்தை மேலும் ஒரு நபர் கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறார் என்பதை டயானா அறியவில்லை.

* * *

அங்சானா ஆடை கடை எதிர்புறம் அமைந்திருந்த இரு தேநீர் விடுதியில் அமர்ந்திருந்தான் அஸ்னான். அவன் சாப்பிட்டு முடித்த பரோட்டா தட்டு காய்ந்து போயிருந்தது; காலியான நீர் குவளைகள் பல மேசை மீது இருந்தன. மேலும் ஒரு குவளை நீர் கேட்ட போது, கடை ஊழியர் அவனை வெறுப்போடு பார்த்தார்.

விடாது வியர்த்துக் கொண்டிருந்த தன் இரு உள்ளங்கைகளையும் அஸ்னான் தன் காற்சட்டையில் துடைத்துக்கொண்டான். தன் இடுப்பில் நேர்த்தியாகக் கட்டப்பட்டிருந்த சிறுப்பையை அடிக்கடி தடவிப்பார்த்து அதனுள் ஏதோ இருப்பதை உறுதிப் படுத்திக் கொண்டான். அப்பையினுள் இருக்கும் பொருள் பத்திரமாக இருப்பதை அடிக்கடி உறுதிசெய்து கொண்டான்.

அங்சானா ஆடை கடை வெளியே மெல்லிய கூச்சல் சத்தம் கேட்கவும் அஸ்னான் தன் தலையை நிமிர்த்திப் பார்த்தான். அக்கடையின் முகக்கதவு திறக்கப்பட்டதும் வெளியே காத்திருந்த வாடிக்கையாளர்கள் இவ்வளவு நேரம் பின்பற்றிய இடவெளியை மறந்து ஒருவர் பின் ஒருவரென முட்டிமோதத் தொடங்கினர். பணி அதிகாரத்தில் இருந்திருந்தால் இந்நேரம் பலருக்கு அபராதம் விதித்திருக்கலாம் என அஸ்னானுக்குத் தோன்றியது. "தனித்தனியா கவனிச்சிருந்தாக்கூட வசூல் கலை கட்டியிருக்கும்," என நினைத்துக் கொண்டான். இருப்பினும் அவன் எதிர்ப்பார்த்து காத்திருப்பது இதற்கல்ல. இதைக் காட்டிலும் பெரிய மீனைப் பிடிக்கவே அவன் இங்கு வந்துள்ளான்.

கடந்த வாரம், வீட்டில் இணைய இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்ட போது, அஸ்னானின் மகள் பித்து பிடித்தவள் போல் ஆர்ப்பாட்டம் செய்து விட்டாள். வீட்டு பராமரிப்பு மற்றும் சமையல் பொருள் வாங்கும் விசயத்தில் அஸ்னான் சற்று அலட்சியத்துடன் நடந்துக் கொண்டதால், அவனைப் பழி தீர்க்க அஸ்னானின் மனைவி அந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டாள். தன் மகள் அவ்வாறு நடந்துக் கொண்டதை அவள் பொருட்படுத்திக்கொள்ளவே இல்லை. அஸ்னானின் மகள் செய்த ஆர்ப்பாட்டம் அவர்கள் வசிக்கும் அரசாங்க பணியாளர் குடியிருப்பு பகுதியையே கதிகலங்கச் செய்தது. உடன் பிறந்தவள் ஆர்ப்பாட்டம் செய்து கொண்டிருக்கையில், தனக்கென்ன வந்தது என்பது போல தன் வசம் இருக்கும் புதிய வகை iPhone-னில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான் அஸ்னானின் மகன். அதைப் பார்த்ததும் அஸ்னானுக்கு சட்டென மனதில் ஐயம் ஏற்பட்டது; இந்த புதிய வகை iPhone-ஐ வாங்க தன் மகனுக்கு எங்கிருந்து பணம் கிடைத்தது? மகன் சொல்லக்கூடிய பதிலை கேட்க தைரியம் இல்லாத அஸ்னான் அவனிடம் எதையும் கேட்காமல் விட்டுவிட்டார்.

சமீப காலமாக அஸ்னானிடம் பணப்புழக்கம் முன்பு இருந்தது போல இல்லை. மாதாமாதம் பெறும் அரசாங்கச் சம்பளம் அவனது குடும்பத் தேவைகளுக்குப் பத்தாமல் போனது. வங்கியில் கடன் பெறுவதற்குப் போதிய தகுதிகள் இல்லாததால், வட்டி முதலைகளிடம் கடன் வாங்க வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்பட்டது. பணத்தை திரும்பச் செலுத்தும் காலக்கெடு தாண்டியபோது, வட்டி முதலைகள் சுயரூபத்தைக் காட்டத் தொடங்கினர். விளைவு, இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு அஸ்னான் அடையாளம் தெரியாத குண்டர் கும்பலால் ஒரு மலிகைக் கடையின் முன் பயங்கரமாகத் தாக்கப்பட்டான். அரசாங்க பணியாளர் குடியிருப்புக்குள் நுழைந்து ஓர் அதிகாரியை தாக்கும் அளவிற்கு அக்கும்பலுக்குத் தைரியம் இல்லைதான். வீட்டின் முன் சிவப்பு சாயம் ஊற்றுவதும் சாத்தியப்படாது. இருப்பினும், இரண்டு நாட்களுக்கு முன் அஸ்னானுக்கு ஏற்பட்ட அவலத்திற்கு பதிலாக சிவப்பு சாயம் ஊற்றப்பட்டிருப்பதே மேல் என தோன்றுகிறது...

தனது இடது கை சுண்டுவிரலில் போடப்பட்டிருந்த கட்டைப் பார்த்தான் அஸ்னான். சுண்டு விரல் முனையை நறுக்கிவிட்டார்கள். எதனைக் கொண்டு நறுக்கினார்கள் என அஸ்னானுக்கு நினைவில்லை, ஆனால் அதன் வலி எழும்பு வரை பரவியிருந்தது. "இந்த மாசம் கடைசிகுள்ள கடன் தொகை RM 50,000 கட்டலைன்னா கைவிரல் இல்ல, ரெண்டு கைகளையுமே வெட்டி முதலாளியோட நாயிக்கு போட்ருவோம்," வட்டி முதலையின் அடியாட்கள் கூறிய எச்சரிக்கை வார்த்தைகள் அவன் காதுகளில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன.

விட்டு விட்டு ஒளிர்ந்த அஸ்னானின் கைப்பேசி குறுஞ்செய்தி வந்திருப்பதைக் காட்டியது. அக்கைப்பேசியை உபயோகிக்க தன் உடலில் இன்னமும் கைகள் இருப்பதை நினைத்து பெருமூச்சு விட்டான்... ஆயினும், அக்குறுஞ்செய்தியை வாசித்தப் பிறகு, கைப்பேசியை இயக்க இயலாத இரண்டு கைகள் அற்ற முடமாகவே இருந்திருக்கலாம் என்றே அஸ்னானுக்குத் தோன்றியது.

"என்னை விவாகரத்து செய்துவிடு".

இவ்வாறான குறுஞ்செய்திகள் தன் மனைவியிடமிருந்து வருவது அஸ்னானுக்கு ஒன்றும் புதிதல்ல. கடந்த ஆறு மாத காலத்தில், அஸ்னானின் மனைவி பல முறை அவ்வார்த்தைகளைக் கூறிவிட்டாள். அஸ்னான் அவள் கோரிக்கையை கண்டுக்கொள்ளாமல் இருக்கத் தொடங்கியதும், கடந்த ஒரு மாதமாக இவ்வாறு புலனத்தின் வழி விடாமல் குறுஞ்செய்தி அனுப்பி வருகிறாள்.

அஸ்னான் தனக்குள்ளேயே நொந்துக் கொண்டான். வழக்கம் போல, அக்குறுஞ்செய்திக்கும் அவன் பதில் அனுப்பவில்லை.

20 வருடங்களைக் கடந்து விட்ட அஸ்னானின் இல்லற வாழ்க்கை முன்பு இதுபோன்று இல்லை. பிறரைப் போல, அஸ்னானும் கனவுகளும் இலட்சியங்களும் நிறைந்தவனாகவே இருந்தான்; தன் குடும்பம் சௌகரியமாக வாழ வேண்டுமென எண்னினான். தனது அரசாங்கப் பணியைத் தவிர பல தொழில்களில் ஈடுபட்டான். பலகாரம் விற்பது, உற்சாக பானம் விற்கும் முகவர் ஆனது, Grab வாடகை வண்டி ஓட்டுவது, திடீர் பணக்காரர் திட்டம் என எதையும் விட்டு வைக்கவில்லை. அவன் தன்னுடன் பணி செய்யும் சக அதிகாரிகள் போல இல்லை. அவர்களைப் போல இரவு விடுதிகளில் பறிமுதல் செய்யும் போதை மாத்திரைகளை சட்டவிரோதமாக விற்று பணம் ஈட்டவில்லை; சாலையில் விதிமுறைகளை மீறும் வாகனமோட்டிகளிடமிருந்து இலஞ்சம் பெறுவதில்லை. அவ்வாறு சொகுசாக வாழ்ந்த சக அதிகாரிகளும் தற்போது பண நெருக்கடியில் இருக்கின்றனர். பெருந்தொற்று காலகட்டத்தில் இரவு விடுதிகள் இயங்காததும், மக்கள் அதிகமாக சாலையைப் பயன்படுத்தாததுமே அதற்குக் காரணம்.

ஆகையால், தனது அனைத்துப் பிரச்சனைகளுக்கும் தீர்வான ஒன்றைச் செய்துவிட அஸ்னான் இன்று ஆயுத்தமானான். தான் செய்யவிருக்கும் செயல் மிகப்பெரிய குற்றமாகக் கருதப்படாது என மனதளவில் நம்பிக்கைக் கொண்டான். அதிக செல்வம் படைத்தவர்கள் அச்செல்வத்தை தேவை உள்ளவருடன் பகிர்ந்துக் கொள்வதில் தவறென்ன உள்ளது?

அஸ்னான் சட்டென எழுந்து தான் சாப்பிட்ட உணவுக்குப் பணத்தைச் செலுத்திவிட்டு, முகக்கவரியை அணிந்த பின் அங்சானா ஆடை கடை வரிசையோரம் நடக்கத் தொடங்கினான்.

* * *

"ஆனால் இந்த பர்தா சற்று கிழிந்து இருக்கிறதே."

ஆடை கடைக்கு வந்த வாடிக்கையாளர் ஒருவர் கூறும் புகார் அது. முட்டிக்கொண்டு வந்த நையாண்டி சிரிப்பை தனக்குள்ளேயே அடக்கிக் கொண்டாள் டயனா. தன் கணிப்பு சரியென்றால், சற்று முன் இதே வாடிக்கையாளர்தான் அந்த பர்தாவை அவசர அவசரமாக இழுத்தார். அதனால்தான் அந்த பர்தாவின் ஓரத்தில் தையல் விரிசல் விட்டிருக்கக்கூடும். ஆனால் இப்போது அதையே காரணம் காட்டி அதிக விலைக்கழிவு பெறுவதற்காக கட்டுக்கதை சித்தரிக்கிறார்.

"மன்னிக்கவும். கொடுக்கப்பட்டுள்ள விலைக்கழிவை விட அதிகமான கழிவு கொடுக்க இயலாது. தங்களுக்கு விருப்பம் இல்லையென்றால் வேறு பர்தாவை தேர்ந்தெடுக்கலாம்," என அந்த வாடிக்கையாளரிடம் கன்னியமாகக் கூறினாள் டயானா. வியாபார நுணுக்கமும் வாடிக்கையாளரை அணுகும் விதத்தையும் சிறப்பாக அறிந்து வைத்திருந்தாள்.

"இந்த கிழிந்த பர்தாவைப் பற்றி சமூக வலைத்தளங்களில் புகார் பரப்ப வேண்டுமா? அப்படி செய்தால் இந்தக் கடையின் லட்சணம் அனைவருக்கும் தெரிந்துவிடும்!"

"மன்னிக்கவும், எங்கள் கடையினுள் CCTV உள்ளது," சுருக்கமாக முடித்துக் கொண்டாள் டயானா.

அந்த பெண்மணி வாயடைத்துப் போனாள். அவள் முகம் மாறுவதைப் பார்க்க முடிந்தது. "சரி, சரி... இந்த கிழிந்த பர்தாவை நானே வாங்கிக் கொள்கிறேன். ஏதோ உங்கள் அதிர்ஷ்டம், இன்று நான் நல்ல மனநிலையில் இருக்கிறேன்," என்று முனுமுனுத்தவாறே கட்டணம் செலுத்தும் இடத்திற்குச் சென்றாள்.

டயானா எந்த பதிலும் பேசவில்லை, அப்பெண்பணி பணத்தைச் செலுத்த வைப்பு அட்டையை நீட்டும் வரை. டயானா உடனே கட்டணம் செலுத்துமிடத்தின் முன்புறம் வைக்கப்பட்டிருந்த 'இங்கு ரொக்கப் பரிவர்த்தனைகள் மட்டுமே ஏற்றுக் கொள்ளப்படும்' என்ற அறிவிப்புப் பலகையைக் காட்டினாள்.

"என்னது?! வைப்பு அட்டை கொண்டு பணம் செலுத்த முடியாத அளவுக்கு நீங்கலாம் எதுக்கு வியாபாரம் செய்றீங்க?" அப்பெண்மணியின் குரல் ஓங்க ஆரம்பித்தது.

"மன்னிக்கவும். பணம் பட்டுவாடா இயந்திரம் முன்வரிசை கடையின் அருகில்தான் உள்ளது," பதிலளித்தாள் டயானா.

"ச்சீ... தேவையில்லாத அலைச்சல்," அப்பெண்மணி மீண்டும் புலம்பினாள். "இந்த பர்தாவை பத்திரமாக வைச்சிருங்க! வேற யாரையும் எடுக்க விடாதீங்க!" அப்பெண்மணியின் குரலில் அதிக அதட்டல் வெளிப்பட்டது.

இம்முறை டயானா வாய்விட்டு சிரித்திடவே எண்ணினாள். எண்ணம் செயலாக வெளிபடுவதற்குள் கடைக்குள் இருந்த அனைவரும் அதிர்ந்து போகும் அளவில் துப்பாக்கி வேட்டுச் சத்தம் கேட்டது.

அடுத்த கணமே, கடையின் சூழல் பரபரப்பானது. ஒரு சிலர் அலறினர்; ஒரு சிலர் ஓலமிட்டனர்; மேலும் சிலர் சிலை போல திகைத்து போய் நின்றிருந்தனர். கருப்பு நிற ஆடையும் முகமூடியும் அணிந்து கையில் துப்பாக்கி ஏந்தியவாறு ஆடவன் ஒருவன் அக்கடையினுள் இருப்பதை டயானாவால் பார்க்க முடிந்தது. அவன் துப்பாக்கியிலிருந்து வெளியான குண்டு அக்கடையின் கூரையைப் பதம் பார்த்ததற்குச் சான்றாக சில கூரைப் பாகங்கள் கீழே சிதறி விழுந்தன.

கண்ணிமைக்கும் நொடியில் நடந்த அச்சம்பவத்தை அங்கே வேலை பார்க்கும் நேபாள பாதுகாவலனும் பார்த்து வாயடைத்துப் போனான். இன்றைய நாள் நிஜமாகவே அவன் செய்யும் சேவைக்குத் தேவை ஏற்படும் என சற்றும் எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டான். இம்மாதிரியான சூழல்களை எதிர்க்கொள்ள தன்னிடம் எந்தத் திறமையும் இல்லை என்பதனை அத்தருணம் அவன் உணர்ந்திருக்கக்கூடும்... தருணத்தை உணர்ந்த அடுத்த கணமே ஓட்டம் பிடித்தான். ஆம்! அக்கடையை விட்டு எவ்வளவு வேகத்தில் ஓட முடியுமோ அவ்வளவு வேகத்தில் ஓடி மறைந்தான்.

அனைவரையும் மிரள வைத்த அந்த ஆடவனின் துப்பாக்கி அடுத்ததாக டயானாவை குறி வைத்தது.

"கடையை மூடு," முதல் கட்டளையை விடுத்தான்.

கைகள் ஒரு புறம் நடுங்க, கடையின் தானியங்கி இரும்புத் திரைக்கம்பிகளின் விசையை டயானா அழுத்தினாள். அங்சானா ஆடை கடைக்குள் மெல்ல மெல்ல இருள் சூழ்ந்தது.

"உயிர் மேல ஆசை இருக்குறவங்க என் முன்னாடி வந்து வரிசை நில்லுங்க! சீக்கிரம்!"

பயம் பீடித்த போதிலும் கட்டளையைக் கேட்ட அடுத்த சில நொடிகளில் அங்கிருந்த அனைவரும் அடித்துப் பிடித்து முகமூடி அணிந்திருந்த அவ்வாடவன் முன் சென்று வரிசையில் நின்றனர். எங்கு நிற்க வேண்டும், எப்படி நிற்க வேண்டும் என யாரும் கேள்வி எழுப்பவில்லை. பள்ளி சபைக்கூடலில் வரிசை நிற்பது போல அனைவரும் முன்வந்து நின்றனர்.

அவ்வாடவன் அனைவரது கைப்பேசிகளையும் எடுத்து ஒரு மூலையில் வீசச் சொன்னான். பின்னர், அனைவரையும் குந்தியவாறு அமரச் சொன்னான். சற்று முன் டயானாவிடம் வீம்பு செய்த பெண்மணி அக்கடையை வீட்டு வெளியேறும் தருவாயில் இச்சம்பவம் நிகழ்ந்ததால், அவள் முன்வரிசையில் மாட்டிக் கொண்டாள்... முகமூடி அணிந்திருந்த ஆடவனின் துப்பாக்கி இப்போது அவள் பக்கம் திரும்பியது.

"உன்னிடமிருந்தே ஆரம்பிப்போம்... பின்னாடியே ஒவ்வொருத்தரா செய்யனும்! பையில உள்ள ரொக்கப் பணத்த வெளிய எடு!" அவ்வாடவனின் அடுத்தக் கட்டளை கனீரென ஒலித்தது.

"என்னிடம்... என்னிடம் ரொக்கப் பணம் ஏதுமில்லை," அழுகையை தாங்கிக்கொண்டு அப்பெண்மணி பதிலளித்தாள்.

"இந்தக் கடையில் ரொக்கப் பணத்தில் தானே பொருள் வாங்க முடியும்?" ஆடவனிடமிருந்து அடுத்தக் கேள்வி. அந்த ஆடவன் முகமூடி அணிந்திருந்த போதிலும் குளப்பத்துடன் அக்கேள்வியைக் கேட்கிறான் என்பதை அவன் உடல் பாவனையை வைத்து புரிந்துக் கொண்டாள் டயானா.

மீண்டும் ஒரு முறை முட்டிக்கொண்டு வந்த குபீர் சிரிப்பை நெஞ்சோடு அழுத்திக் கொண்டாள் டயானா. இக்கடையில் பர்தாக்களை ரொக்கப்பணம் கொண்டே வாங்க முடியும் என்பது கொள்ளைக்காரனுக்குக் கூட தெரிந்துள்ளது என்பதே அந்த குபீர் சிரிப்புக்குக் காரணம்.

"நான்... நான் அதற்காகத்தான் பணம் எடுத்து வர புறப்பட்டேன்," அப்பெண்மணி பதிலளித்தாள்.

"நீ எழுந்திரு!" ஆடவன் சற்று அதட்டலாகக் கூறினான்.

அப்பெண்மணி எழுந்ததும் அவளைப் பிணைக்கைதியாகப் பிடித்துக் கொண்டான். துப்பாக்கியை அவள் தலை பக்கம் குறி வைத்தான். "என் கட்டளைய கேட்காதவங்க இவ சாவுக்கு காரணம் ஆயிருவீங்க!" மிரட்டல் தொணி வெளிப்பட்டது.

அப்பெண்மணியோ பயத்தில் ஒப்பாரி ஓலமிட, மற்ற வாடிக்கையாளர்கள் தம் வசம் வைத்திருந்த ரொக்கப் பணத்தை வெளியில் எடுத்தனர். முகமூடி அணிந்திருந்த அவ்வாடவன் பிணைக்கைதியிடம் ஒரு பையைக் கொடுத்து அனைவரிடமும் உள்ள ரொக்கப் பணத்தை அதில் நிரப்பும்படி உத்தரவிட்டான். உயிர் பிழைத்தால் போதுமென நினைத்து கைவசம் வைத்திருந்த பணத்தை பையில் போட்ட ஒரு சில வாடிக்கையாளரிடம் அவ்வாடவன் நேரம் எடுத்து நிறுத்தி நிதானமாக பேச்சு வார்த்தை செய்தது டயானாவுக்குப் பார்க்க வியப்பாக இருந்தது.

"இந்த கடையில் செலவு செய்ய RM2,000 கொண்டு வந்தாயா?!" மிடுக்காக உடுத்தியிருந்த ஒரு வாடிக்கையாளரிடம் அவ்வாடவன் கேள்வி எழுப்பினான். "அவள் தைரியமான பெண்ணாக இருந்திருந்தால் அவள் அணிந்திருக்கும் தடித்த காலணியையே ஆயுதமாகக் கொண்டு அவனைத் தாக்கி விடலாம்," டயானா மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.

அவளோ தலையை மேலும் கீழும் ஆட்ட, அவ்வாடவனோ தலையை வலமும் இடதுமாக ஆட்டிக் கொண்டான். அடுத்ததாக, சுமாராக உடுத்தியிருந்த 40 வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மணி ஒருவர் தான் வைத்திருந்த RM200 மட்டும் அவ்வாடவனிடம் நீட்டினார்.

"வெறும் RM200 மட்டும்தானா? இதை வைத்துக்கொண்டு இந்தக் கடையில் ஒரு பர்தா மட்டும்தானே வாங்க முடியும்?!" முகமூடி அணிந்திருந்த ஆடவன் அந்த பெண்மணியை ஏற இறங்கப் பார்த்தான்.

"நான்... என் மகளின் பிறந்தநாள் பரிசாக பர்தா வாங்க வந்தேன். அவள்தான் இந்த பர்தா வேண்டுமென்றாள்," அவன் முகத்தை நேராக நிமிர்ந்துப் பார்த்து அப்பெண்மணி பதிலளித்தார்.

"நீ என்ன வேலை செய்கிறாய்? உன் மாதச் சம்பளம் எவ்வளவு?" அவ்வாடவனிடமிருந்து மீண்டும் கேள்விகள் எழும்பின.

"நான் ஒரு துப்புரவாளர். மாதத்திற்கு RM1,800 சம்பளம்," முதலில் தயங்கிய அப்பெண்மணி பிணைக்கைதியின் உயிரைக் கருத்தில் கொண்டு அவன் கேட்ட கேள்விகளுக்குப் பதிலளித்தார்.

"எத்தனை பிள்ளைகள்?"

"நா... நான்கு."

"கணவர்? என்ன வேலை செய்கிறார்?"

அப்பெண்மணி 'இல்லை' என கூறுவது போல தலையை ஆட்டினார்.

முகமூடி அணிந்திருந்த அவ்வாடவன் பெருமூச்சு விட்டு சிறிது நேரம் யோசித்தான். பின்னர், சட்டென பையில் போடப்பட்ட RM200-ஐ அந்த பெண்மணியிடமே ஒப்படைத்தான்.

அந்த கொள்ளையனின் நெஞ்சில் ஈரம் இருப்பதை அறிந்து கொண்ட சில வாடிக்கையாளர்கள் தத்தம் பங்குக்குப் பாவக்கதைகளைச் சொல்லி அவனிடம் கருணை பிச்சை வாங்கினர். இந்த பர்தாவை வாங்க பல நாட்களாக பணம் சேமித்ததாகவும், ஹஜ்ஜி யாத்திரை செல்லவிருக்கும் அம்மாவுக்காக பர்தா வாங்க வந்ததாகவும் பல காரணங்களைக் கூறினர். ஆனால், சற்றுமுன் அந்த துப்புரவு தொழில் செய்யும் பெண்மணி பெற்ற அதிர்ஷ்டத்தை வேறு எவரும் பெறவில்லை.

வரிசையில் நின்ற அனைத்து வாடிக்கையாளர்களிடமும் உள்ள ரொக்கப் பணத்தை சேகரித்தப்பின், அவ்வாடவன் தன் கைப்பிடியில் இருந்த பிணைக்கைதியை விடுவித்து தன் கவனத்தை கட்டணம் செலுத்திடத்தில் இருந்த டயானா மீது திருப்பினான். "நீ இந்தக் கடை பணியாள் தானே? சீக்கிரம் கல்லாவில் உள்ள பணத்தை எடு!" என்றான்.

அவன் கட்டளைக்கு டயானா இசைந்தாள். "ஒரு வேளை இந்த சம்பவத்தினால் இந்த மாதச் சம்பளம் பிடிக்கப்படுமோ?" என்று யோசித்தவாறே கல்லாவிலுள்ள பணத்தை எடுத்து அவ்வாடவன் நீட்டிய பையினுள் போட்டாள். "அப்படியெல்லாம் நடக்காது. முதலாளி சம்பளத்தை பிடித்துக் கொள்கிறார் என்றால் நிச்சயம் அதில் ஊழியர் சம்பந்தப்பட்ட தவறு ஏதேனும் இருக்கும்," என தனக்குத்தானே ஆறுதல் நல்கிக் கொண்டாள்.

கல்லா காலியானதும் பின் பக்க கதவுக்குச் செல்லும் வழியைக் காண்பிக்குமாறு டயானாவுக்கு மீண்டும் கட்டளையிடப் படுகிறது. டயானா அக்கட்டளையை பின்பற்றுகிறாள். இந்த ஆடைக்கடையில் அவசர ஆபத்துக்கு ஒலிக்கக்கூடிய அலார விசை இல்லாமல் போனது அக்கொள்ளையனுக்கு மிகச் சௌகரியமாக அமைந்து விட்டது. ஒரு வேளை இந்த கடை மீது செலுத்தப்பட்டிருக்கும் காப்பீட்டு தொகை போதுமானதாக உள்ளது என முதலாளி நினைத்திருக்கக்கூடும்.

நடந்த சம்பவத்தைப் பற்றி டயானா கவலைப்படவில்லை. தன் உயிரும் கைவசம் வைத்திருந்த பணமும் ஆபத்திலிருந்து தப்பித்ததை எண்ணி பெருமூச்சு விட்டாள். தன்னுடன் வேலை செய்யும் வாணி அவசர அவசரமாக காவல் நிலையத்திற்கு தொடர்பு கொள்ளும் வேளையில், முகமூடி அணிந்த அக்கொள்ளையன் அங்சானா ஆடை கடையை விட்டு வெகுதூரம் ஓடி மறைவதை வெறும் காட்சியாக நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் டயானா.

* * *

"மாலை 4.00 மணிக்கு பத்திரிக்கை கூட்டம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது, மேடம்," என ரைசா, திருமதி லிலியானாவின் உதவியாளர் Vellfire சொகுசு காரில் பயணம் செய்தவாறு தன் முதலாளியிடம் கூறினார். அவர்கள் இருவரும் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்திருக்க, வாகனமோட்டியோ அவர்களைக் கூட்ட இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்று கொண்டிருந்தான்.

"எவ்வளவு வசூல் தேறியது?" திருமதி லிலியானா ஆங்கிலத்திலேயே கேள்வியைக் கேட்டார்.

"சுமார் RM20,820 இருக்கும், மேடம்"

"ஓ! அவ்வளவுதானா?! அது அதிகமில்லைதான்," பட்டும் படாமல் கூறினார், திருமதி லிலியானா.

"கொள்ளையன் மீது புகார் கொடுக்க வேண்டுமா, மேடம்?"

"கண்டிப்பாக! திருடர்களுக்கு என்னிடத்தில் இரக்கமில்லை. திருடர்கள் அனைவரும் சோம்பேறிகள். சுலபமான வழியில் சந்தோசத்தைத் தேடுபவர்கள். அதை என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. இந்த நிலைக்கு வர நான் எவ்வளவு உழைத்திருக்கிறேன் என்று உனக்குத் தெரியாதா?"

தன் முதலாளி கூறும் அனைத்துக்கும் ஒப்புதல் தெரிவிப்பது போல தலையை மட்டும் அசைத்துக் கொண்டாள் ரைசா.

திருமதி லிலியானாவின் கைப்பேசி அலறியது. அழைப்பது தனது அப்பா என்பதை கைப்பேசியின் திரையில் தோன்றும் பெயரைப் பார்த்து உறுதி செய்ததும் ரைசாவிடமிருந்து கைப்பேசியை வாங்கி அவரே பேசினார்.

"ஹலோ, அப்பா? ஆமாம். அங்குதான் வந்து கொண்டிருக்கிறேன்," மறுமுனையில் இருந்தவரிடம் பேசினார் திருமதி லிலியானா.

ரைசா கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தார். தான் ஶ்ரீ ஜமால் அலுவலகத்தைச் சென்றடைய தாமதம் ஏற்பட்டுவிடக்கூடாது என்பதை உறுதி செய்து கொண்டார். தான்ஶ்ரீ நேரத்தைப் பின்பற்றுவதில் கண்டிப்பானவர்; நேரத்தை வீணே கடத்துபவர்களை விரும்பாதவர், தன் மகள் உட்பட. திருமதி லிலியானாவுக்கு இது எவ்வளவு முக்கியமான சந்திப்பு என்பது ரைசாவுக்குத் தெரியும். ஜப்பான், தோக்யோ மாநகரில் தனது ஆடை கடையின் புதிய கிளையைத் திறக்க முதலீடாக தான்ஶ்ரீ ஜமால் RM35 லட்சம் கொடுக்கவிருக்கும் சந்திப்பு அது.

"ஆங், மேடம், மறப்பதற்குள் கூறிவிடுகிறேன். நடமாட்ட கட்டுப்பாட்டு காலக்கட்டத்தில் நீங்கள் சென்று வந்த மாலித்தீவு உல்லாசப் பயணம் குறித்து பதிவேற்றிய Instagram பதிவுக்கான கருத்துப்பதிவு வசதியை முடக்கி விட்டேன்," என ரைசா கூறினார். திருமதி லிலியானாவுக்காக வேலை செய்யும் சமூக வலைத்தள மேற்பார்வை குழு செய்த தவறினால் கடந்த வாரம் முழுவதும் திருமதி லிலியானா வன்மையாகச் சாடப்பட்டார். திருமதி லிலியானா சாதாரண மனிதர்கள்போல் அல்லாதவர் என்பதை சமூக வலைத்தளவாதிகள் மறந்து விடுகின்றனர். தன் நிறுவன வளர்ச்சிக்காகக் கடுமையாக உழைக்கும் திருமதி லிலியானா போன்றவர்களுக்குக் களைப்பைப் போக்கக் கட்டாயம் ஓய்வு வேண்டுமல்லவா.

ரைசா தன் முதலாளியைப் பற்றி நன்கு அறிந்து வைத்திருந்தார். திருமதி லிலியானா தன் வெற்றி குறித்து பகிரும் கருத்தரங்கத்திற்கு ரைசாவே தாமாகச் சென்று கலந்து கொண்டுள்ளார். திருமதி லிலியானாவை பொறுத்தவரை விடாமுயற்சி ஒன்றுதான் வெற்றியின் இரகசியம். சரியான பாதையில் விடாமுயற்சியுடன் உழைத்தால் வெற்றி நிச்சயம் கிட்டும்.

ஆமாம், தானும் ஒரு வெற்றியாளராக வேண்டுமென ரைசா ஆசை கொண்டுள்ளார். ஒரு நாள் இல்லை ஒரு நாள், நிச்சயம் திருமதி லிலியானா போன்று தானும் ஒரு அந்தஸ்தை அடைவோம் என்பதில் ரைசாவுக்குத் துளியும் சந்தேகம் இல்லை. தன்னைக் காட்டிலும் திருமதி லிலியானாவுக்கு இரண்டு வயது அதிகம் என்பதால், இன்னும் இரண்டு வருடத்தில் ரைசாவால் அந்த அந்தஸ்தை அடைய முடியாமல் போய்விடுமா என்ன.

விடாமுயற்சி மட்டுமே வெற்றி தரும், அல்லவா?

アンサナ

ナディア・ハーン

ディアナは浮かない気持ちで、ブティック・アンサナの店内に入った。店の外では大勢の客が開店を待っている。アンサナは、ディアナの雇用主、リリアナ社長が経営する高級ヒジャブの店で、今日は会員限定のセールが行われる「特別な」日だ。

 しかし2年前とは様子が違う。2年前、普段は物腰柔らかく、礼儀正しい女性たちは、400リンギから150リンギに値下げされたヒジャブを勝ち取るために、ひしめき合い、互いに押しのけあっていたものだ。しかしそれはもうできない。今年は、新型コロナウイルスのせいで、並んで、距離をとる必要がある。中には、すでにマスクをあごの下におろしている人もいた。息苦しいのだ。ディアナは皮肉っぽく微笑んだ。いくら高級品とされているとはいえ、ヒジャブ1、2枚のために命を懸ける人がいるとは思わなかった。第一、着飾って一体どこに行くというのだ。

 「おはよう、ディアナ。第三次世界大戦の準備はいい?」同僚のワニが、支払いカウンターの後ろで冗談を言った。

 ディアナは弱々しく笑うだけだった。今日は長い一日になるだろう。いつも不思議に思う。莫大な利益があるのに、もっとたくさんスタッフを雇うことはできないのだろうか。この大混乱の日が来るたびに、なぜ自分と2人の同僚だけで、店を回さなければならないのか。給料が上乗せされたり、手当が出るわけでもないのに。

 しかしディアナには不平をいう資格はない。毎月給料が支払われ、日々の出費を賄うことができることに感謝しなければいけない。多くの人が職を失っているのだから。それに、友人たちは、アンサナのヒジャブを割引で買えるディアナがうらやましいとさえ言う。その特権を実際に使ったことは一度もないのだけれど。水道、電気、インターネット、Netflixが止められるぐらいだったら、安いヒジャブをつけている方がいい。

 ディアナは店の外の人波に目を向けた。大多数は自分と同じ年頃の若い女性だ。ディアナは彼女たちの服装を細かくチェックし始めたが、自分以外にもう1人、遠くから彼女たちのことを見つめている人物がいることには気づかなかった…。

* * *

 ハスナンは、ブティック・アンサナの向かいにあるコーヒー・ショップに座っていた。カレーをたっぷりかけたロティ・チャナイはずいぶん前に食べ終わっていた。水を何杯もおかわりしたため、さらにもう1杯頼んだ時には、インド系ムスリムの店主が、じろりと睨んできたほどだ。

 ハスナンは汗ばみ続ける手のひらを、ズボンにこすりつけた。腰にしっかりと止めている小さなバッグを何度もさする。どこかにいってしまうことはないとわかってはいても、中身がきちんと入っていることを確認しないと気が済まないのだ。

 ブティック・アンサナの外から叫び声がかすかに聞こえてくると、彼は顔を上げた。人々は店になだれ込み、ソーシャル・ディスタンスなどすでに忘れられていた。ハスナンが勤務中だったら、全員に反則切符を切ることができただろう。 袖の下を集めたら、結構な金額になったかもしれない。 彼は考えた。しかしたったそれだけだ。より多くの報酬を得るために、彼は今日ここに来たのだ。

 先週、家のインターネット回線が止められたとき、娘は正気を失ったようにわめき散らした。家ではずっと食材も不足していて、ハスナンに不満を溜めこんでいた妻は、官舎の棟全体に響きわたるほど叫んでいる娘に、何も注意をしなかった。息子は我関せずを決め込み、最新モデルのiPhoneをいじっていた。そのスマホを買う金を、息子はどこから得たのだろう。そう心に浮かんだが、ハスナンは実際に訊ねてみたことはない。答えを聞くのが怖かったからだ。

 ハスナンの懐具合は、ずっと前から苦しかった。月々の給料は、切迫する家計を賄うのに十分ではなかった。銀行からの借金は審査に通らないため、他のところから借りるしかなかった。始めはいいが、後が怖い、だ。その「怖い」は、2日前にやって来た。いつも食材を買う店の外で、屈強な男たちに襲われたのだ。彼らとて、官舎やハスナンの職場で襲ってくる勇気はないだろう。赤いペンキをぶちまけるのは利口なやり口とはいえない。しかし、赤ペンキをまかれていた方がよかったかもしれないとハスナンは思う。2日前起きたことに比べれば。

 ハスナンは、包帯が巻かれた左手の小指を見た。指先は切り落とされている。何で切ったのかはわからなかったが、痛みは骨を貫いた。高利貸しの手下たちは、ハスナンに警告した。今月末までに5万リンギの借金を返すことができなければ、指の先っぽだけでなく、両手をボスが飼っている犬の餌にするぞ。

 ハスナンの電話が光った。メッセージが届いたしるしだ。両手がなくなっていなくてよかった…。しかしメッセージの中身を見たとき、手を失い、電話のボタンを押せない方がよかったと思った。

 「離婚して」

 妻がこのメッセージを送ってくるのは、初めてではない。6か月前から、何度もそれを口にするようになった。相手にしないでいると、メッセージアプリWhatsAppで、メッセージを送ってくるようになった。1か月前から毎日だ。

 ハスナンはため息をついた。いつものように返事はしなかった。

 20年以上に及ぶ結婚生活は、最初からこんな風だったわけではない。ハスナンにだって夢や野望はあった。家族には楽な生活をさせてやりたかった。日々の仕事以外に、さまざまな方法を試した。芋のチップスを売ったり、トンカッアリ入り精力剤ドリンクの取次ぎをしたり、配車サービスGrabの運転手をしたり。マルチ商法を試してみようとしたこともあった。彼は同僚の真似はしなかった。彼らは、ナイトクラブで押収した錠剤を売りさばいたり、路上勤務のとき、違反を犯した運転手たちにつけこんだりすることで、副収入を得ていた。彼らの生活も今は苦しい。ナイトクラブはまだ営業できないし、こんな時期に出歩く人はあまりいない。

 そして今日ハスナンは、より大胆な手段に訴えると心に決めていた。これからすることは、間違ったことではないという確信がある。富を持つ人間は、困窮する人間とその恩恵を分かち合うべきではなかったか。

 ハスナンは立ち上がり、朝食代を支払った。マスクをつけ、ブティック・アンサナの脇にある路地に向かって歩き始めた。

* * *

 「でもこのヒジャブ、ちょっと破れてるじゃない。」

 1人の客が文句を言った。ディアナは嘲笑を浮かべそうになるのをこらえた。見間違いでなければ、この客が棚にあったヒジャブを乱暴にひっぱって、端が少し破れたのだ。それなのに、今それを利用して、値引き交渉しようとしている。 

 「もしこのヒジャブがお気に召さないのであれば、棚に戻して、他のヒジャブをお持ちください。申し訳ありませんが、決められた額以上に値下げすることはできません。」仕事熱心で、雇用主が決めた規則を十分に理解しているディアナは、きっぱりと答えた。 

 「この破れたヒジャブのこと、ネットに流してもいいの?この店のヒジャブは質が悪いって、世間に知られちゃうのよ。」

 「お客さま、当店は防犯カメラを設置しております。」ディアナは短く答えた。

 客は黙り込み、顔をしかめた。そしてヒジャブを支払いカウンターの上に置き、言った。「わかった。払います。このヒジャブは破れてるけどね。気前のいい客でよかったわね。」

 ディアナは何も言わなかった。客が支払いのためにデビット・カードを取り出したとき、ディアナは、支払いカウンターの上に見えるように出してある注意書きを手で示した。 支払いは現金でのみ承ります。

 「は?いい商売してるわね。デビット・カードが使えないなんて!」客は嫌味を言った。

 「向かいの店の並びにATMがございます。」ディアナは答えた。

 「面倒くさいわね!」その客は、鼻息を荒くした。「このヒジャブ、取り置きしておいて!他の人に渡さないでよ!」彼女は脅すように言い捨てた。

 ディアナは大声で笑いそうになったが、笑みを浮かべる間もなく、大きな銃声が彼女と店全体を驚かせた。 

 すぐに店内は大混乱に陥った。叫びだす人もいれば、パニックを起こす人、ただ驚いている人もいた。ディアナは、仮面をつけ、全身黒ずくめの男が1人、拳銃を手にしているのを見た。さっきブティックの天井を撃ち抜いた拳銃だ。その破片が床に散らばっていた。

 ドアの近くに座っているネパール人警備員は目を丸くしていた。きっと自分が本当に出動する日が来るなんて、考えたことがなかったのだろう。それとも、こんな状況に対処できるスキルを自分が全く持っていないことに気づいたのかもしれない…。彼は逃げた。そう!彼は渾身の力で店から飛び出し、逃げていった。

 その男は、ディアナに拳銃を向けた。

 「店を閉めろ。」最初の指示を出した。

 震える手で、ディアナは店の外の自動シャッターを下ろすためのボタンを押した。ゆっくりとブティック・アンサナの店内が暗くなった。 

 「命が惜しい奴は、俺の前に並べ!早く!」

 全員怯えながらも大慌てで動き、数分のうちに、その仮面をつけた男の前に列を作った。どのような列を作ったらいいのか訊ねる人はいなかった。まるで全員がテレパシーで通じ合っているみたいに、学校の集会のように整列した。

 全員スマホを脇に置き、しゃがむよう命令された。破れたヒジャブ/デビット・カードの客は、店から出ていく途中で、列の一番前になってしまったようだった。そして今仮面をつけた男の拳銃は彼女に向けられている。

 「お前から始めよう。そして全員同じことをしろ!財布から現金を全部出せ!」仮面男が次の指示を出した。

 泣きそうな声で、先ほどの客は言った。「私…現金を持ってないんです。」

 その男は仮面をつけていたが、ディアナは体の動きから、男が困惑しているのがわかった。「この店は現金払いだけじゃないのか?」彼は訊いた。

 大笑いしたい気分がまたしても胸の中に広がったが、ディアナは我慢した。強盗犯でも現金払いなのを知ってるっていうのに!

 「ちょ、ちょうどATMに行こうとしていたところだったんです。」その客は答えた。

 「立て!」仮面の男が叫んだ。

 その客が立ち上がると、男は彼女を人質にした。頭に拳銃を向け、「俺の言うことを聞かないやつがいたら、こいつは死ぬことになる。」と脅した。

 人質になった客が恐怖で泣く中、全員財布から現金を取り出した。仮面男は、かばんを出し、金をすべてそのかばんに入れるよう人質に命じた。ディアナは仮面男が、ただ現金を奪うのではなく、時には止まって、何か考え、質問することさえあると気づいた。

 「この店で2000も使うつもりだったのか!?」上品な服装をした客に男が訊ねた。彼女が勇気を出せば、履いている厚底靴は武器になるのではないかしら。ディアナはふと思った。

 客は弱々しく頷くだけで、ディアナは男が首を振っているのを見た。普段着のような恰好をした40代後半の客は200リンギ差し出した。

 仮面男は彼女を見つめた。「たった200リンギ?この店じゃ、ヒジャブ1枚しか買えないんだぞ、わかってるのか?」

 その客は勇気をふりしぼり、顔を上げ答えた。「子どもの…誕生日プレゼントを買いたかったんです。本当にほしがっていたので。」

 「何の仕事をしてるんだ?1か月の給料は?」男は訊ねた。

 その客は恥ずかしがって答えようとしなかったが、人質に何かあってはいけないと、最後には口を開いた。「清掃員です。給料は1か月1800リンギ。」

 「子どもは何人だ?」

 「よ、4人です。」

 「だんなは?何の仕事してる?」

 その客は、首を振っただけだった。

 仮面男は長いため息をつき、その客に200リンギ返した。

 強盗犯にも情けがあるのを見て、懇願したり、それぞれの悲しい物語を話す人が出始めた。ずっと貯金していた、今年メッカへ巡礼に行けなかった母親を慰めるためにヒジャブを買いに来た、などなど。しかし、さきほどの清掃員の女性のように幸運を得た客は1人もいなかった。

 客全員から全ての現金を集めると、仮面男は、人質を支払いカウンターの方へ押していき、ディアナをまっすぐに見つめた。「お前はここのスタッフだよな。レジの金を全部出せ!早く!」

 ディアナは従った。強盗犯のかばんに金を入れながら、この事件のせいで、自分の給料が減らされたりしないだろうかと考えた。ありえないことではない。彼女の雇用主は、自分だけが正当だと思う理由で、スタッフの減給処分をすることで有名なのだ。

 かばんに金を入れ終わると、強盗犯はディアナに裏口を教えるよう命じた。ディアナはやはり従った。この強盗はこのまま逃げおおせてしまうだろう。雇用主は、このブティックに緊急通報ボタンや防犯ブザーをつけようと考えたこともないのだから。店にかけている保険で補填できるのかもしれない。

 どうでもいい。大事なのはディアナの金は財布の中で無事だということ、もう命の危険はないということだ。ディアナは、仮面男が走って、ブティック・アンサナからどんどん遠ざかり、裏の路地の間に消えていくのを、ぼんやりと見つめていた。同僚のワニは、通報の電話をかけている。

* * *

 「リリアナ社長、午後4時にメディアに声明を出す必要があります。」個人秘書のライサが、社長所有のベルファイヤーの中で言った。2人は後部シートに座り、運転手が次の会議の場所へ車を走らせているところだった。

 「どれぐらい取り戻せたのかしら?」リリアナは英語で訊いた。英語の方が得意なのだ。

 「2万820リンギです。」

 「そんなに多くないわね。」それほど気にする様子もなく、社長は答えた。

 「強盗犯のことは告訴するのですよね?」

 「もちろん。泥棒にかける情けなんてないわ。強盗なんて怠け者のすること。人を襲うことしか能がないの。認めることなんてできない。 私が今の地位にいるのは、それだけ努力をしたからなのよ、わかるでしょ?

 ライサは同意を込めて、何度もうなずいた。

 リリアナの電話が鳴った。ライサは社長の代わりに電話に出ようとしたが、液晶に父親の名前が表示されているのを見たリリアナは、ライサの手からスマホをとった。

 「もしもしパパ。ええ、今向かってるところ。」リリアナは電話に向かっていった。

 ライサは腕時計を見た。タン・スリ・ジャマルのオフィスに遅れずに到着できることを祈りつつ。タン・スリは規律を重んじる人で、遅刻を嫌う。自分の子どもでさえ。ライサは、この会議がリリアナ社長にとって大切なものであることを知っていた。東京に新しいブティックを開くために、タン・スリ・ジャマルが350万リンギの資金を提供してくれることになっているのだ。

 「リリアナ社長、忘れる前にお伝えしておきます…。活動制限令中のモルジブ旅行のInstagramの投稿ですが、コメント欄をオフにしておきました。」ライサは言った。先週社長のSNSチームが大きなミスを犯して、社長はひどく叩かれた。ネット・ユーザーは、リリアナ社長は他の人とは違うのだということを理解していないのだ。会社を大きくするために一生懸命働いて、休息が必要だったということを。

 ライサは上司の状況をきちんと理解していた。リリアナ社長が自身の成功について語るフォーラムに参加したこともある。社長は、成功の秘密は不屈の精神だと言っていた。私たちは常に解決策を模索し、一生懸命努力しなければならない。

 そう、ライサは成功したかった。いつかリリアナ社長のようになるのは不可能なことではない。社長は、自分より2つ年上なだけだが、ライサがこの2年の間に成功を収めることができないと、誰が断言できるだろう。

 成功の秘密は不屈の精神、なのだから。

戸加里康子 訳

Angsana

oleh Nadia Khan

Diana melangkah masuk ke dalam kedai Angsana dengan perasaan yang berat. Di luar kedai, selautan manusia sedang menunggu untuk kedai tudung berjenama milik majikannya, Puan Liliana, dibuka untuk hari “istimewa” ini – hari jualan murah khas buat pemegang kad eksklusif butik Angsana.

Tapi tidak seperti dua tahun sebelumnya, wanita-wanita yang asalnya lemah-lembut dan bersopan-santun ini tak boleh lagi berasak-asak dan menolak-nolak antara satu sama lain demi mendapatkan tudung yang asalnya berharga RM400 tetapi kini menjadi RM150. Tahun ini dek kerana Covid-19, mereka perlu beratur dan menjaga jarak. Di antara mereka, ada yang dah mula meletakkan topeng muka di bawah dagu – rimas. Diana tersenyum sinis sendiri. Dia tak sangka mereka ini sanggup gadaikan nyawa untuk sehelai dua tudung yang dianggap eksklusif. Lagipun mereka hendak melawa ke mana?

“Hai, Diana. Sedia untuk Perang Dunia Ketiga?” Wani, teman kerja Diana, mengusik dari belakang kaunter bayaran.

Diana cuma tersenyum lemah. Hari ini akan terasa lebih panjang daripada biasa. Diana sering tertanya-tanya; dengan keuntungan yang melimpah-ruah, tidakkah majikannya mampu untuk mengambil pekerja yang lebih ramai? Mengapa setiap kali hari huru-hara ini tiba, cuma dia dan dua lagi pekerja yang menjaga kedai? Sudahlah tidak dibayar gaji atau elaun lebih.

Tetapi siapalah Diana untuk merungut. Dia patut bersyukur kerana ada gaji bulan-bulan untuk menampung perbelanjaan harian, sedangkan ramai yang hilang pekerjaan. Dia juga menjadi objek cemburu kawan-kawan kerana dia mendapat potongan harga istimewa untuk membeli tudung-tudung Angsana… walaupun dia sekali pun tidak pernah menggunakan keistimewaan itu. Dia lebih rela memakai tudung murah daripada bekalan air, elektrik, internet atau Netflixnya dipotong.

Diana melontarkan pandangan ke lautan manusia di luar kedai; majoritinya wanita muda dalam lingkungan umur yang lebih kurang sama dengannya. Dalam Diana sibuk meneliti pemakaian mereka, dia tidak sedar bahawa ada seorang lagi yang sedang memerhatikan lautan manusia itu dari jauh…

* * *

Hasnan duduk di kedai kopi bertentangan daripada butik Angsana. Roti canai kuah banjirnya sudah lama habis; air kosong sudah dipesan bergelas-gelas sehingga mamak di situ mengerling tajam ke arahnya apabila dia memesan segelas lagi.

Hasnan menyapu tapak tangannya yang tak berhenti berpeluh pada seluarnya. Beg kecil yang terikat kemas di pinggangnya diraba buat kesekian kali – memastikan yang beg itu masih berisi, walaupun dia tahu sudah pasti isi beg itu tak ke mana-mana.

Dia mengangkat muka apabila terdengar jeritan-jeritan halus daripada luar butik Angsana. Orang ramai sudah mula menerjah masuk ke dalam butik itu sehingga lupa menjaga jarak – kalau Hasnan sedang bertugas, dengan mudah dia boleh menyaman setiap seorang. Lumayan juga kalau dapat duit kopi, fikirnya. Tapi tak berbaloi. Dia ke sini untuk habuan yang lebih besar.

Minggu lepas, anak perempuannya membentak bagai orang hilang akal apabila talian internet di rumahnya dipotong. Isteri Hasnan yang juga menyimpan dendam pada Hasnan kerana barang dapur banyak yang kurang, tidak menegur perangai anak perempuan mereka yang menjerit sehingga bergema satu berek. Anak lelakinya buat tidak peduli sambil bermain dengan iPhone model terbarunya – terdetik di hati Hasnan; dari mana anak lelakinya mendapat wang untuk membeli telefon itu? Hasnan tidak pernah bertanya kerana jawapannya terlalu menakutkan.

Situasi kewangan Hasnan memang sudah lama goyah. Gaji bulan-bulannya tak lagi cukup untuk keperluan isi rumah yang kian mendesak. Oleh kerana dia tidak layak membuat pinjaman bank, dia terpaksa membuat pinjaman melalui saluran lain yang senang dahulu, susah kemudian. Dan susahnya telah tiba dua hari lepas apabila dia diserang sekumpulan lelaki sasa di luar kedai runcit tempat dia membeli barang dapur. Maklumlah, hendak serbu di berek atau di tempat kerja Hasnan sudah tentu mereka tidak berani. Menyimbah cat merah bukanlah modus operandi yang sesuai. Tetapi bila difikirkan kembali, Hasnan lebih rela disimbah cat merah daripada bahana yang dia terima dua hari lepas…

Hasnan melihat jari kelingking kirinya yang dibalut plaster. Hujung jarinya sudah dipotong – pakai apa, Hasnan tidak pasti tapi sakitnya ke tulang. Kuncu-kuncu Ah Long itu memberi amaran kepadanya – jika hutang RM50,000 tidak dilangsaikan hujung bulan ini, jangankan hujung jari, kedua-dua tangannya akan jadi hidangan anjing kesayangan bos mereka.

Telefon Hasnan berkelip-kelip tanda ada mesej masuk. Mujurlah Hasnan belum hilang kedua-dua tangannya… tetapi apabila Hasnan melihat isi mesej itu, Hasnan fikir lebih elok kalau dia kudung dan tak mampu menekan butang telefonnya.

‘Ceraikan saya.’

Itu bukan kali pertama orang rumah Hasnan memberikan mesej seperti itu. Sejak enam bulan yang lalu, berkali-kali permintaan itu keluar dari mulut isterinya. Apabila tidak dilayan, isteri Hasnan menghantar WhatsApp secara konsisten setiap hari sejak sebulan yang lalu.

Hasnan mengeluh. Seperti biasa, mesej itu tidak dijawab.

Perkahwinan yang sudah dibina sepanjang 20 tahun tidaklah dari awal begini. Hasnan bukannya manusia yang tidak ada cita-cita dan impian – dia mahu melihat keluarganya hidup senang. Pelbagai cara sudah dicuba selain pekerjaan hariannya – meniaga kerepek, menjadi agen minuman tongkat ali, memandu Grab… malah pernah juga cuba memasuki skim piramid. Dia tidak seperti kawan-kawannya yang lain – pendapatan tambahan mereka datang daripada menjual pil-pil yang dirampas dari kelab malam dan mengambil kesempatan ke atas kesalahan-kesalahan pemandu ketika bertugas di jalan raya. Mereka pun dalam kesusahan sekarang – maklumlah, kelab malam belum boleh beroperasi dan tak ramai yang keluar ke jalan waktu-waktu begini.

Jadi hari ini, Hasnan nekad untuk membuat sesuatu yang lebih drastik. Dia yakin apa yang dia bakal lakukan ini bukan sesuatu yang salah. Bukankah orang yang punya kelebihan perlu berkongsi nikmat kekayaan dengan mereka yang lebih memerlukan?

Hasnan bangun, membayar sarapannya, memakai topeng mukanya dan mula berjalan ke arah lorong di tepi butik Angsana.

* * *

“Tapi tudung ni kan dah koyak sikit.”

Aduan tu datang dari salah seorang pelanggan butik. Diana cuba menahan diri daripada senyum mengejek. Kalau tak silap Diana, pelanggan ini juga yang menarik tudung di rak tadi dengan kasar sehingga terkoyak sedikit di hujungnya. Sekarang, dia ingin bermain taktik minta potongan harga lebih pula.

“Kalau cik tak mahu tudung ni, cik boleh letak semula dan pilih tudung yang lain. Tetapi maaf, saya tak boleh turunkan harga lebih daripada sepatutnya,” Diana, sebagai seorang pekerja berdedikasi yang cukup arif tentang prosedur yang ditetapkan majikannya, berkeras.

“Nak saya tularkan tentang tudung koyak ni ke? Nanti semua orang tahu tudung kedai ni tak berkualiti!”

“Cik, dalam kedai ini ada CCTV,” balas Diana, ringkas.

Pelanggan tadi terus terdiam, kemudian menarik muka masam. Dia meletakkan tudung itu di atas kaunter bayaran sambil merungut, “Yalah, saya bayar walaupun tudung ni rosak. Nasib baik saya ni murah hati.”

Diana sekadar diam sehinggalah pelanggan tadi mengeluarkan kad debit untuk membayar. Diana terpaksa tunjukkan tanda yang jelas terpampang di atas kaunter bayaran – Transaksi Tunai Sahaja.

“Hah?! Meniaga apa macam ni, tak boleh pakai kad debit!” pelanggan itu merungut.

“ATM ada di blok kedai hadapan,” balas Diana.

“Menyusahkan,” pelanggan itu mendengus. “Simpankan tudung ni! Jangan bagi orang lain ambil!” pesannya, tetapi lebih kepada mengugut.

Diana rasa seperti hendak tergelak besar, tetapi belum sempat dia mengukir senyum sekalipun, dia dan seluruh isi kedai dikejutkan dengan bunyi tembakan yang amat kuat.

Dengan serta-merta, keadaan menjadi kalut. Ada yang menjerit, ada yang melatah, ada yang kaget. Diana melihat seorang lelaki memakai topeng muka dan berpakaian serba hitam memegang sepucuk pistol yang baru sahaja ditembak ke siling butik. Serpihan siling kini di lantai.

Pengawal keselamatan berbangsa Nepal yang duduk berdekatan dengan pintu tergamam – mungkin dia tidak pernah menyangka yang akan tibanya hari di mana khidmatnya benar-benar diperlukan. Dan mungkin juga kerana menyedari yang dia sebenarnya tidak mempunyai apa-apa kemahiran untuk menghadapi situasi seperti ini… dia lari. Ya! Dia berlari selaju mungkin keluar dari kedai.

Lelaki itu kemudian mengacukan pistolnya kepada Diana.

“Tutup kedai,” dia mengeluarkan arahan pertama.

Dengan tangan terketar-ketar, Diana menekan butang yang menurunkan tirai besi automatik di luar kedai. Perlahan-lahan, Butik Angsana diselubungi sedikit kegelapan.

“Siapa yang sayang nyawa, berbaris depan aku! Cepat!”

Semua orang lintang-pukang dan dalam masa beberapa minit, semua sudah siap berbaris di hadapan lelaki bertopeng itu walaupun dalam keadaan takut. Tiada siapa yang bertanya bagaimana barisan yang dikehendaki lelaki itu – semua orang seakan-akan berhubung secara telepati dan berbaris seperti di perhimpunan sekolah.

Semua orang diarahkan untuk mencampakkan telefon bimbit ke tepi dan mencangkung. Pelanggan tudung koyak/kad debit tadi rupanya sudah berada di barisan paling hadapan dalam perjalanannya keluar tadi… dan kini, pistol lelaki bertopeng itu sedang diacukan kepadanya.

“Kita mula dengan kau… dan semua orang ikut! Keluarkan semua wang tunai dalam dompet!” arahan seterusnya keluar dari lelaki bertopeng itu.

Dengan suara yang hampir hendak menangis, pelanggan tadi bersuara, “Saya… saya tak ada wang tunai.”

Walaupun lelaki itu memakai topeng, Diana dapat nampak bahasa tubuhnya seperti keliru. “Kedai ini terima tunai saja, kan?” soalnya.

Sekali lagi, keinginan untuk gelak besar itu memenuhi ruang dada Diana, tetapi dia tahan. Sedangkan perompak ini juga tahu yang mereka melakukan transaksi tunai sahaja!

“Saya—saya baru nak pergi ATM,” balas pelanggan itu.

“Bangun!” jerkah lelaki bertopeng itu.

Pelanggan tadi bangun dan lelaki itu menjadikannya tebusan – pistol diacukan ke kepalanya. “Siapa yang tak ikut arahan akan bertanggungjawab atas kematian dia ni!” ugutnya.

Sementara pelanggan itu menangis ketakutan, semua orang mengeluarkan wang tunai dalam dompet mereka. Lelaki bertopeng itu memberikan sebuah beg dan menyuruh tebusannya mengisi beg itu dengan semua wang tunai yang dikeluarkan. Diana lihat yang lelaki bertopeng itu bukan sekadar mengambil wang itu dengan kadar segera, tetapi kadangkala dia berhenti, meneliti dan menemuramah!

“Kau nak habiskan dua ribu kat kedai ni?!” soal lelaki itu kepada seorang pelanggan berpakaian elegan; Diana terfikir, kasut platform pelanggan itu boleh digunakan sebagai senjata kalau dia berani.

Pelanggan itu sekadar mengangguk lemah dan Diana nampak lelaki itu menggeleng sendiri. Seorang lagi pelanggan yang penampilannya nampak biasa-biasa saja dan berusia lewat 40-an menghulurkan sejumlah RM200.

Lelaki bertopeng itu merenungnya. “RM200 saja? Kau cuma mampu beli sehelai tudung di kedai ini, tahu?”

Pelanggan itu beranikan diri mengangkat muka kemudian membalas, “Saya… nak belikan untuk hari jadi anak saya. Dia beriya-iya nak.”

“Kau kerja apa? Berapa gaji kau sebulan?” lelaki itu bertanya.

Pelanggan itu seperti malu hendak menjawab, tetapi kerana tidak mahu tebusan itu diapa-apakan, dia akhirnya berkata, “Tukang cuci. Saya dapat dalam RM1,800 sebulan.”

“Anak berapa orang?”

“Em—empat.”

“Suami? Kerja apa?”

Pelanggan itu sekadar menggeleng.

Lelaki bertopeng itu mengeluh panjang, kemudian dia menyerahkan RM200 itu semula kepada pelanggan yang satu itu.

Melihatkan yang lelaki perompak itu seperti ada sifat belas kasihan, ada yang cuba merayu dan memberikan kisah sedih mereka yang tersendiri. Ada yang mengatakan mereka mengumpul duit sudah lama; ada yang ingin membelikan tudung ini untuk memujuk ibu yang tak dapat mengerjakan ibadah haji tahun ini. Tetapi tiada seorang pun pelanggan yang bernasib baik seperti kakak tukang cuci tadi.

Setelah selesai mengutip semua wang tunai dari semua pelanggan, lelaki bertopeng itu menolak tebusannya ke arah kaunter bayaran, kemudian memandang tepat pada Diana. “Kau pekerja kedai ni kan? Kosongkan mesin tunai, cepat!”

Diana akur. Sambil memasukkan wang ke dalam beg perompak itu, Diana terfikir jika gajinya sendiri akan ditolak kerana kejadian ini. Tak mustahil – majikannya agak terkenal dengan perangai memotong gaji pekerja atas alasan-alasan yang majikannya sendiri rasakan munasabah.

Usai mengisi beg, perompak itu menyuruh Diana menunjukkannya jalan belakang. Sekali lagi Diana akur. Sudah pasti perompak ini dapat melarikan diri begitu sahaja kerana majikannya tak pernah terfikir untuk meletakkan butang kecemasan atau butang panik di dalam butik ini. Mungkin kerana insurans kedai ini sudah memadai.

Entahlah. Yang penting, duit Diana sendiri selamat di dalam dompetnya dan nyawanya tidak lagi di dalam bahaya. Diana melemparkan renungan kosong pada lelaki bertopeng yang berlari semakin jauh dari Butik Angsana kemudian menghilang di celah-celah lorong belakang, sambil rakan sekerjanya, Wani, menelefon talian kecemasan.

* * *

“Puan Liliana kena buat kenyataan akhbar pukul 4 petang nanti,” Raisa, pembantu peribadi Puan Liliana, memberitahunya ketika di dalam Vellfire milik majikannya itu. Mereka berdua duduk di belakang sementara pemandu membawa mereka ke lokasi seterusnya untuk mesyuarat Puan Liliana.

How much did we recover?” tanya Puan Liliana, yang memang lebih fasih berbahasa Inggeris.

“RM20,820, puan.”

“Oh, taklah banyak sangat,” balas Puan Liliana, acuh tak acuh.

“Puan Liliana masih nak dakwa perompak tu kan?”

Of course! I have no mercy for thieves. Perompak ni orang yang malas. Dia tahu nak senang je. I tak boleh terima betul. I work hard to get to where I am, you know?”

Raisa mengangguk-angguk, setuju.

Telefon Puan Liliana berdering. Raisa baru hendak menjawab bagi pihak majikannya tetapi Puan Liliana mengambil telefon bimbit dari tangan Raisa apabila melihat nama ayahnya tertera di skrin.

Hello, papa? Yes, yes. I’m on my way,” Puan Liliana berbicara di telefon.

Raisa melihat jam tangannya – dia berharap mereka tidak lewat sampai ke pejabat Tan Sri Jamal. Tan Sri orangnya berdisiplin dan tidak suka orang yang datang lambat, termasuklah anaknya sendiri. Raisa tahu ini mesyuarat penting untuk Puan Liliana kerana Tan Sri Jamal akan menyerahkan dana sejumlah RM3.5 juta untuk Puan Liliana membuka butik barunya di Tokyo.

“Oh, Puan Liliana, sebelum saya lupa… saya dah disable comments kat Instagram post puan tentang percutian ke Maldives waktu PKP tu,” Raisa memberitahu. Minggu lepas pasukan media sosial Puan Liliana telah membuat kesilapan besar dan Puan Liliana teruk dikecam. Padahal netizen ini semua tak faham yang Puan Liliana bukan seperti orang lain – dia perlukan rehat setelah penat bekerja dan berusaha membangunkan syarikatnya.

Raisa sendiri memang cukup faham dengan keadaan majikannya itu. Dia sendiri pernah menghadiri forum di mana Puan Liliana bercerita tentang kejayaannya. Puan Liliana berkata rahsia kejayaan adalah kegigihan – kita harus sentiasa pandai mencari jalan penyelesaian dan bekerja keras.

Ya, Raisa mahu menjadi orang berjaya. Tak mustahil satu hari nanti, dia akan menjadi seperti Puan Liliana. Walaupun Puan Liliana hanya tua dua tahun darinya, siapa kata Raisa tak boleh mencapai kejayaan dalam masa dua tahun.

Rahsia kejayaan adalah kegigihan, bukan?


Nadia Khan

Nadia Khan

Nadia Khan graduated as a medical doctor in 2009 but answered her true calling and became a writer instead. Her first published novel, Kelabu (Fixi, 2011) was a local bestseller, followed by her second novel, Gantung (Fixi, 2013) which was adapted into a Malaysian/Indonesian TV series and translated into the Indonesian language with the same title. To date, she has eight books to her name, excluding her involvement in various anthologies. Currently she also writes for film and TV, dabbles in a little filmmaking herself and teaches medical and health students at a local university. Even with a Masters degree in educational psychology, she still can't quite figure out human behaviour especially her own.

Nadia Khan

Nadia Khan menamatkan pengajiannya sebagai doktor perubatan pada tahun 2009, namun beliau mengikut kehendak hatinya dan menjadi seorang penulis. Novel terbitan pertama beliau, Kelabu (Fixi, 2011) merupakan sebuah buku yang laris di pasaran tempatan, diikuti novel keduanya, Gantung (Fixi, 2013) yang diadaptasikan kepada drama bersiri bagi televisyen Malaysia/Indonesia dan diterjemahkan ke dalam bahasa Indonesia dengan tajuk yang sama. Sehingga kini, beliau sudah menghasilkan lapan buah buku, tidak termasuk dengan penglibatan beliau dalam pelbagai antologi. Pada masa ini, beliau turut menjadi penulis untuk filem dan televisyen, berkecimpung dalam pembikinan filem dan mengajar pelajar perubatan dan kesihatan di sebuah universiti tempatan. Walaupun mempunyai ijazah Sarjana dalam psikologi pendidikan, beliau masih tidak dapat memahami tingkah laku manusia terutamanya diri beliau sendiri.

Nadia Khan

Nadia Khan(纳蒂亚·坎)考获医学博士学位并毕业于 2009 年,但却顺应内心真正的呼唤,转而当了一名作家。她初试啼声之作《Kelabu》(Fixi,2011)荣登本地畅销书榜,接着第二部小说《Gantung》(Fixi,2013)还被改编成马来西亚/印尼的电视剧,并翻译成印尼语的同名作品。她至今已具名出版八本书,不包括个人参与其中的各种选集。目前她也为电影和电视编剧,涉足一些电影方面的制作,并在本地一所大学为医学和健康专业的学生授课。即使拥有教育心理学硕士文凭,她仍然无法弄清人类的行为——尤其攸关她自身。

நடியா கான்

நாடியா கான் 2009-ஆம் ஆண்டு மருத்துவத் துறையில் பட்டம் பெற்ற மருத்துவர் ஆவார். ஆனால் மருத்துவத்திற்கு பதிலாக மெய்யான இலக்கிய ஈர்ப்பினால் எழுத்தாளர் ஆகிவிட்டார். அவரது முதலாம் வெளியீடான கெலாபு (ஃபிக்ஸி, 2011) நாவல், உள்நாட்டில் மிகச் சிறந்த விற்பனையை எட்டிய நாவலாகியது. அதைத் தொடர்ந்து அவரது இரண்டாம் நாவல் காண்டுங் (ஃபிக்ஸி, 2013) மலேசியா/இந்தினோசியா தொலைக்காட்சித் தொடராகப் படைக்கப்பட்டது மேலும் அதே தலைப்புடன் பாஷா இந்தோனேசியா மொழியிலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது. இதுவரை, எட்டு புத்தகங்களை தனது படைப்புகளாக வெளியிட்டுள்ள அவர், பல்வேறு கவிதைத் தொகுப்புகளையும் படைத்துள்ளார். தற்போது திரைப்படங்களுக்கும் தொலைக்காட்சிகளுக்கும் எழுதுகின்றார் மேலும் தாமே திரைப்படங்களை உருவாக்குவதிலும் ஈடுபட்டுள்ளார். உள்நாட்டுப் பல்கலைக்கழகம் ஒன்றில் தனது தாய்த் துறையான மருத்துவக் கல்வியில் பேராசிரியாராக மருத்துவ, சுகாதாரக் கல்வி பயிலும் மாணவர்களுக்குக் கல்வி கற்பிக்கிறார். கல்வி உளவியலில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றுள்ள அவர் பின்னும் மானுட நடத்தையியலை குறிப்பாக சுயப் பரிசோதனை வழியாகப் படைக்கும் படைப்பாளியாகத் திகழ்கிறார்.

ナディア・ハーン

ナディア・ハーン(Nadia Khan)は2009年に医師の学位を得ましたが、彼女自身の本来の使命に目覚め、作家に転じました。最初に出版された小説『Kelabu』(Fixi、2011年)は現地でべストセラーになり、続いて2番目の小説『Gantung』(Fixi、2013年)はマレーシアとインドネシアでテレビシリーズ化され、同じタイトルでインドネシア語に翻訳されました。彼女は現在までに、さまざまなアンソロジーに参加したほか、8冊の本を出しています。現在は映画やテレビ向けの執筆を行い、小規模な映画製作を手掛けるだけでなく、地元の大学で医学や保健分野を学ぶ学生に教えることもあります。教育心理学の修士号を取得していますが、人間の行動、とりわけ自らの行動について理解することは彼女にとっても困難です。

 

© 2021 The Japan Foundation, Kuala Lumpur. All rights reserved.

{{ pageNo }}
{{ pageNo + 1}}

© 2021 The Japan Foundation, Kuala Lumpur. All rights reserved.