YOMU

Asian Literature Project

Second Course

Terence Toh

Hidangan Kedua

Terence Toh

续餐

Terence Toh

இரண்டாம் பயணம்

டெரன்ஸ் டோ

セカンド・ラウンド

テレンス・トー

Hidangan Kedua

oleh Terence Toh

Pernahkah kaudengar, bahawa kita bermimpi dalam hitam dan putih?

Sesiapa yang berpesan sebegitu, mereka silap. Aku tidak berada di tempat hitam dan putih. Semua warna menjelma. Tiap satunya, mengikut perkadaran. Segala rinci, tiap tekstur seolah cermat ditilik, segalanya seakan nyata.

Kafe Salmon Surf.

Aku berdiri seperti orang bodoh, berkira-kira sama ada aku patut masuk. Barangkali, mungkinkah mimpi ini akan lenyap sekiranya aku terlalu jauh meneroka? Aku tercari-cari kod pengimbas QR, ia sudah jadi tabiat, atau buku nota untuk kutulis maklumat diri. Kedua-duanya tiada.

Dunia meleding: segala-galanya bertukar terang. Teramat terang-benderang. Ini sebelum kegelapan tiba-tiba muncul untuk beberapa detik. Seperti ada orang punya kuasa mengetik suis cahaya cakerawala.

Ketika mata kembali melihat, aku telah berada di dalam kafe ini.

Inilah tiap satu yang kuingat. Cahaya terang ke jubin lantai yang retak. Meja kayu, bucunya tertampal sisa gula-gula getah. Pemandangan laut yang kodi pada dinding. Kalendar Kitten-A-Day di bahagian atas bar, kerusinya masih terbiar tanpa manusia. Aroma kuah pasta menari-nari di udara. Seekor anak lipas menyentap di hujung.

Air mataku bertakung.

Kafe ini hampir penuh, mereka berada di setiap meja. Aku tidak mengenali sesiapapun: tubuh mereka berselubung dalam bayang-bayang. Berbicara, mereka bahkan ketawa. Walau setekun mana aku mendengar, tidak ada sepatah perkataan pun yang aku faham.

Aku memilih bahagian penjuru. Di sini tempat aku selalu duduk bersama kawan-kawan, ketika zaman kolej. Dari sini, paparan kaca TV begitu jelas kelihatan.

Memori menjengah masuk.

Kita pernah menonton Piala Dunia 2010 di sini, bukan? Kita meneguk begitu banyak kopi, supaya melawan kantuk untuk melihat siaran langsung. Oh, ada pencuci mulut percuma kepada mereka yang berjaya meneka keputusan dengan tepat. Kafe ini, segar dengan sorakan dan gelak ketawa... aku bertaruh RM50 untuk Sepanyol..

Oh, kenangan lalu. Zaman semuanya tenang, lebih membahagiakan. Zaman sebelum ‘penjarakan sosial’ atau ‘imuniti kelompok’ berdengung dalam kepala dan kata-kata.

“Hello, lengchai. Nak pesan?”

Pemilik kafe. Seorang lelaki menuju botak dengan pipi kemerahan, sering berbaju putih lusuh dengan apron. Sedikitpun tak berubah, seperti kali terakhir kulihat.

“Hello, boss,” aku balas. Orang asing yang kukenal: selama ini, aku tak pernah kisah untuk bertanyakan namanya. Tiba-tiba, aku rasa bersalah pula. Kalau sekarang baru aku nak tanya, tak terlalu lewatkah? Barangkali, mungkin agak pelik, bukan?

Perut mengaum. Mengapa aku terlalu lapar?

“Macam biasa, ah?” tanya pemilik kafe.

Aku tergamam. Ingatan seolah padam. “Err... ya?”

“Siappp!” pemilik membalas, beredar sambil bersiul-siul kegembiraan.

Kutilik setiap inci kafe. Semuanya kelihatan seperti sediakala. Begitu nyaman. Bebayang manusia tadi, masih duduk dan menjamah selera. Pasangan merpati dua sejoli mesra merangkul di pintu masuk. Kira-kira 14 orang berkumpul pada empat meja yang digabung, di tengah-tengah kafe ini.

Sudah terlalu lama aku tidak melihat senario sebegini. Terharu.

Ketika itu, aku terperasan seseorang di bahagian hujung kafe.

Ah sudah!

Ramlah. Berblaus hijau dan jeans. Dia sedang membaca buku sambil meneguk minuman.

Kalau ini senario seperti dalam kartun, rahangku sudah terjelepuk ke lantai. Kepala aku, tiba-tiba hanyut. Aku panik, betul-betul nekad untuk meluru keluar secepat mungkin.

Tapi aku paksa diri untuk bertenang. Peluang macam ni, aku takkan lepaskan begitu sahaja.

Aku ambil keputusan menuju ke sana, memanggil namanya. Dia menoleh. Mata kami saling terkunci; sekilas, tubuhku terasa direnjat-renjat listrik.

Berbeza dari yang lain di sini, aku boleh nampak rupanya dengan jelas. Matanya yang cantik. Raut wajah seperti belahan hati. Dia masih memakai anting-anting yang aku beri bertahun-tahun dahulu, di pergelangan tangannya, seutas gelang merah jambu.

“Hi Fong,” dia menyapa.

“Ramlah!” aku membalas. “Syukur, lega! Ada banyak benda yang aku perlu beritahu! Tapi, macam mana kau –”

Dia tersenyum.

Tak lama selepas itu, Ramlah menghilang. Yang tinggal terbiar hanyalah segelas minuman.

Apa benda ni?

Aku kembali ke meja, perasaan membuak-buak. Pemilik kafe menunggu bersama sepinggan nasi lemak.

“Okay?” dia bertanya.

“Entahlah,” aku membalas. “Hari ini, hari yang pelik.”

“Sini.” Pemilik tersenyum. “Makan dulu. Nanti mesti semua okey.”

Entah betul, entahkan tidak. Macamlah Kafe Salmon Surf wajar dapat Michelin Stars. Kualiti makanan, sekejap okay, sekejep tak. Bolehlah. Satu-satunya sebab aku kerap ke sini, harganya murah. Lagipun, jaraknya cuma 3 minit berjalan dari kolej.

Makanan, tetap tak berubah. Ayam tak berapa masak. Nasi, kering dan berketul-ketul. Sambal telalu pedas, dengan rasa aneh buah pala. Tapi, entah kenapa, inilah nasi lemak yang paling sedap aku pernah rasa. Aku suap dan suap, tak ada sebutir nasi pun yang tinggal terbiar.

“Tak ada benda yang lebih sedap berbanding apa yang telah berlalu, kan?” pemilik berkata.

Aku mengangguk. “Nasib baik makanan ni masih ada dalam menu.”

“Sudah berapa lama tak singgah? Bertahun-tahun juga, kan?”

Aku kesipuan. “Maaf. Lepas aku habis belajar... dah lama tak datang kawasan ni. Jauh.”

Pemilik kafe tersenyum. “Aku harap sangat kau datang, walaupun sekali. Masa kami masih buka. Ada banyak benda yang kau terlepas.”

Aku hampir tersedak. Ada sesuatu yang mengganggu aku sejak kali pertama aku jenguk ke dalam. Semacam perasaan yang aneh, bermian-main dan terngiang-ngiang dalam kepala. Kini, baru kutahu sebabnya.

“Kafe ini dah tutup, kan?” aku tanya. “Tahun lepas?”

Memori menjenguk.

Aku perlu ke Subang untuk menguruskan sesuatu. Transkrip akademik. Aku fikir untuk berhenti minum sekejap di sini, saja, sebagai kenang-kenangan. Tapi, papan tanda kafe sudah diturunkan. Pintunya terpagar dengan gril besi.

“Macam mana kau boleh ada dekat sini?” aku menyoal. “Ini... ini mimpi?”

Pemilik tersenyum. “Tak. Mana ada mimpi.”

Dia terus duduk menghadap aku. “Aku nak beritahu sesuatu, jujur. Aku ni, bukanlah seperti apa yang kelihatan. Aku cuma berada dalam rupa yang selesa, untuk kau.”

Dunia kembali meleding. Tiap satu di sekeliling kami, lenyap. Hanya kegelapan yang menerawang. Segala-galanya telah ditelan malam.

“Jadi... kau ni, kau ni apa? Aku, aku dekat mana ni?”

“Oh, kebetulan sungguh. Kedua-dua soalan kau, jawapannya sama!” si-Bukan Pemilik membalas. Dia terseringai. “Kafe Salmon Surf!”

Melihatkan wajahku yang keliru, dia terus menyambung.

“Tempat pun boleh jadi hantu, macam oranglah, kau tahu? Lebih-lebih lagi, yang dahulunya meriah. Tempat mana lagi yang lebih meriah dengan kehidupan selain daripada kedai makan?”

Aku merenung tepat ke wajahnya, tergamam. “Jadi, kau, kau ni roh kepada tempat ini?”

“Akulah bentuk yang boleh dilihat,” jawab Kafe Salmon Surf. “Setiap kedai makan yang bagus, mempunyai rohnya yang tersendiri. Semuanya lahir daripada kenangan dan pengalaman pelanggan-pelanggan mereka.”

Dia menunjuk ke sekeliling. “Cuba kau tengok. Inilah bebayang akan kewujudan aku yang dulu. Pelanggan-pelanggan semua ni? Merekalah penyokong setia aku tika lalu. Masaku dah berlalu, tapi aku tak berupaya untuk melangkah pergi. Aku terperangkap, memasak dan menghidang, memasak dan menghidang, memasak dan menghidang, selama-lamanya.”

“Kenapa? Kenapa tak boleh tinggalkan saja semua ni?”

Kafe Salmon Surf ketawa. “Kau duduk, bertenang. Apa yang aku cakap nanti, akan buat kau pecah kepala.” Dia menjengah. “Kalau kau nak tahu, ada satu tempat yang mana semua kedai makan akan pergi setelah melayan pesanan terakhir mereka. Tempat batiniah, untuk mereka nyaman selama-lamanya. Kau boleh panggil ia, taman nikmat. Singgahsana Valhalla kami. Mendiang Kedai Makan. Tapi, sejak kebelakangan ini, terlalu ramai yang menempah.”

Hanyut, mindaku terhuyung-hayang. Sebuah akhirat, untuk kedai makan? Ini perkara gila. Keagamaan sebegini, memang susah hendak dibayangkan. Habis tu, macam mana pula sistem operasinya? Wujudkah syurga untuk kedai makan yang bagus, dan neraka untuk kedai makan yang teruk? Bolehkah kau dilahirkan semula sebagai warung Mamak atau kopitiam?

“Aku tahu, bukan senang nak hadam semua ini. Tapi, itulah kenyataannya.”

Kafe merenung di kejauhan untuk seketika, sebelum kembali menyambung.

“Kerana kejadian baru-baru ini, ramai antara kami yang telah mati. Sudah lama dalam sejarah, tidak berlaku penyembelihan sebegini. Kedai-kedai makan yang hebat, dengan hidangan yang mengagumkan, semuanya lesap. Kami terhapus ketika masih gemilang. Semuanya kerana krisis yang mencengkam, dan yang lebih parah, dasar yang teruk untuk menanganinya. Sekarang, semakin panjang barisan ke akhirat, semakin banyak kerenah yang perlu ditempuh. Maka, semakin banyak juga ketidaksefahaman berlaku antara Yang Punya Kuasa.”

“Yang apa?”

“Yang Punya Kuasa,” jawab kafe. “Kesaktian yang mengawal semua ini. Macam Dewa Dewi. Kami panggil mereka, Hyang Hidang. Mereka tak tahu cara kendali segerombolan kami yang telah mati. Hartanah-dalam tak cukup untuk menampung kami. Setiap Yang Punya Kuasa – dan mereka ini, ramai sekali! – masing-masing mempunyai idea untuk mengurus kami. Tapi, tiada satu pun yang mencapai kata sepakat. Maka, berlakulah pertelingkahan. Debat. Aturan. Semua yang di atas, ada agenda. Akhirnya, tak ada satu pun yang berjaya diselesaikan. Kami bawahan, akhirnya menanggung sengsara.”

Aku mengeluh. “Oh, tak ada beza dengan apa aku dengar sebelum ini.”

“Hampir setahun aku kerja lebih masa. Aku lelah,” Kafe berkeluh.

“Minta maaf.” Hanya itu yang mampu kuucap.

“Tapi, tak adalah teruk sangat sebenarnya. Seronok juga dapat selalu melayan pelanggan. Lagipun, itu dah jadi tugas kami. Lebih-lebih lagi, aku sekarang dapat komen-komen terbaik di sepanjang karier aku! Bila soal makanan, orang yang sudah mati ni tak cerewet sangat. Jauhlah bezanya dengan orang yang masih hidup.”

“Eh. Apa benda ni?”

Kata-kata Kafe tadi merenjat tubuhku seperti petir memanah. “Maknanya, aku... aku...”

“Ah,” Kafe membalas. “Siapa lagi yang melawat restoran ghaib, kalau bukan...?”

Tiba-tiba, aku mual. Rasa nak muntah. Ah, tak masuk akal. Ini benda karut-marut. Kepala aku mula berdenyut, berpukulan. Memori demi memori melanggar otak serentak.

Suatu petang, kelaparan, perut sekosong dompet…

Menjenguk laman sesawang, refresh, menanti sebuah emel yang tidak pernah muncul...

Bos panggil, wajahnya kelat...

Bawak motor selaju mungkin, mengejar masa untuk menghantar pesanan...

Bendera putih kukibar... rupanya dibangkang penguasa...

Oh, pemandangan Kuala Lumpur yang cantik dari balkoniku...

Rasa jelek-aneh dalam perut, ketika tanah memeluk…

Perca-perca bercantum dalam kegelapan, melahirkan kejernihan, kemudian memberanakkan sebuah dunia yang kudoa hanyalah fatamorgana.

“Tidak.” Aku menangis teresak-esak.” Tidak, tidak!”

Kafe membiarkan aku menangis untuk beberapa minit, sebelum merangkul mesra. Duniaku meleding. Tiap inci persekitaran kafe menjelma, mengelilingiku sekali lagi.

“Aku tumpang bersedih,” balas Kafe. “Namun setidak-tidaknya... segala keperitan kau kini telah berakhir.”

Kutarik nafas sedalam-dalamnya, cuba menenagkan diri sedaya upaya. “Jadi, apa yang akan menanti aku?”

“Kau akan berada dekat sini, untuk seketika,” Kafe membalas, ”sehinggalah semua urusan kau yang masih belum selesai, sepenuhnya terlaksana. Apa sahaja urusan.”

Dia tersenyum. “Ada hikmah juga di sebalik semua ini. Kau masih ingat Shakey’s Pizza? Coliseum? Kedai makan Vietnam yang berhadapan dengan kami? Mereka semua ada dekat sini. Nah, sekarang masa untuk menikmati waktu-waktu seperti dulu. Mungkin, kau akan bertemu dengan ramai kawan lama. Sekarang, masa untuk pencuci mulut,” cadang Kafe. “Hanya satu kebenaran sahaja yang wujud dalam dunia ini, iaitu, ais-krim adalah penawar kepada segala-galanya. Jangan risau. Restoran ghaib tak ada caj!”

Dia menyajikan banana split. Aku makan penuh nikmat, tak bersisa, habis semuanya. Sejak beberapa bulan lalu, aku memang tak cukup makan.

Lembaga-lembaga di sekelilingku masih terus makan, berbual, seolah hidup seperti sediakala. Ketika kutelan suapan terakhir, dunia meleding. Aku kini berada di lorong sekali lagi. Aku menyumpah-seranah – bukan senang nak membiasakan diri dengan hal sebegini.

Namun akhirnya aku sedar, dunia ini senantiasa berubah. Kadangkala, aku yang terlewat mengejar...

Aku mula berjalan. Kedai makan yang lain perlahan-lahan muncul dari kegelapan. Kebanyakannya, yang sudah lama aku tidak lihat. Jantung berdegup kencang. Apalagi yang bakal tersedia untuk ditatap dan dimakan?

Diterjemah oleh Fahmi Mustaffa

续餐

作者: Terence Toh

你可曾听说有人说当你入梦,你的梦只会是黑和白?

看来,且不管是谁说的,很显然地他們完全搞錯了。 我身处的地方并非只有单一色调。 所有的颜色都在。 全都在它们该在的地方。 每一个细节,每一道纹理看来都经过谨慎挑选,好让人无法否定它所呈现的真实效果。

鲑鱼冲浪咖啡馆。

我像个白痴一样站在外面,不确定自己是否应该要走进去。 如果在梦境中潜得太深入,我是否就会令梦境幻灭? 很自然的出于本能,我环顾四周,想要找个二维码来扫描,或者一本可以写下我个人资料的记录簿。 但这两者我都找不到。

环绕在我四周的空间扭曲幻变:每件事物变得异常明亮。 接着却又陷入好几秒全然的黑暗,像是有人熄掉了全宇宙的灯光。

当我恢复视线时,我发现自己身处在咖啡馆之中。

完全和我记忆中的场景一模一样。 从亮晃晃的日光灯到地面上带有裂缝的瓷砖。 那些木桌,它们的边缘黏满了口香糖的残渣。 墙上俗气的海景挂画。 从来都没人要坐的吧台,上方挂着每日一猫的日历。 意大利面酱的香气在空中轻轻漾开。 还有一只小蟑螂在墙角匆匆掠过。

这一切足以让我差点落泪。

咖啡馆的座位半满,每一桌都坐了人。 没有人是我认得出的:他们的容貌像是矇上了一层阴影。 大家都在谈笑风生。 我极其认真的去一一细听,却无法拼凑出一个完整的词。

我挑选了一个角落的桌位。 当年还在唸大学时,我经常和朋友们一起坐的位置。 这里是观看电视的最佳视角。

回忆像漩涡轻轻拌动。

我们曾经在这里观看 2010 年世界杯足球赛,不是吗? 我们喝下了难以计算的咖啡,好让我们在直播时保时清醒。 当时,还有免费的甜品送给那些猜对赛事比数的客人。 这个地方充满了欢声笑语 ...... 我当时还押了 RM50 在西班牙球队上 ......

啊,多么美好的旧时光。 那些更单纯,更快乐的日子。 在"社交距离"或"群体免疫"这样的词句,硬生生地把它们自己安插在我们的词滙以前。

"哈啰,靓仔。 要点什么? ”

那是咖啡館的老闆。 一个双颊红润且又秃头的男人,总是穿着一件泛白的上衣和围裙。 他的样子和我上次见到他时一模一样。

"哈啰,老板。"我回应道。 一个熟悉的陌生人:在我过去光顾的这些年里,我从来没想过要问他的名字。 我突然心生歉意。 现在问会不会太迟了? 会不会很尴尬?

我的肚子咕噜咕噜的响了起来。 我怎麼會這麼饿?

"照旧? "老板问。

我迟疑了一下。 我完全想不到“照旧”会是什么。 "呃...... 好吧? ”

"马上就来! "老板吹着轻快欢乐的口哨,走开了。

我环顾四周。 所有事物看起来很正常。 典型叫人身心舒畅的场景。 人影幢幢,大伙儿一起坐着吃吃喝喝。 情侣们在门口亲密依偎。 约莫有一组14人围坐在咖啡馆中央,一张由四张小桌子拼凑而成的大桌。

我已经有很长一段时间没看过这样的景像了。 它莫名地触动了我。

就在这时,我注意到咖啡馆远远的那一头,一张桌上的一个人。

我的天。

兰拉。 穿着一件绿色上衣和牛仔裤。 她在看书,还一边喝着饮料。

如果这是一出卡通片,我想我的下巴此刻会掉到地上。 我顿时感到头昏眼花。 我一下心慌意乱,有种原始的冲动想要逃得愈快愈好。

但我强压着自己不动声色。 我不能让这样的机会白白溜走。

我走向她,叫她的名。 她从书本里抬头看我。 我们四目相望,我感觉有股电流窜透我的身体。

不像其他人模糊的影像,我可以清晰地勾勒出她的样子。 她那如鹿般美丽澄澈的双眼。 她那精致的心形脸庞。 她依然戴着多年前我送她的耳环,手腕上还有一个粉红色的镯子。

"嗨,冯。 "她说。

"兰拉! "我说。 "感谢上天。 我有好多话想要告诉你! 但你怎么会...... ”

她笑了。

然后兰拉消失了。 留下半杯她喝剩的饮料在桌上。

见鬼啦?

我回头往我的桌子走去,内心翻腾。 老板拿着一碟椰浆饭在等我。

"你还好吗? "他问。

"我也不知道,"我说。 "感觉今天很奇怪。 ”

"来。 "老板笑道。 "吃吧。 你就会感觉好一些。 ”

我不置可否。 鲑鱼冲浪咖啡馆短期内不会赢得米其林的星级评分。 它的食物质量很不稳定,充其量只能说过得去。 我会一直光顾它唯一的原因就是价格便宜,而且距离大学只要步行3 分钟。

食物还是和以往一样。 鸡肉夹生没有熟透。 米饭又干又硬。 参巴太辣了,末了还有一股奇怪的荳蔻味。 然而不知何故,这是我吃过最好吃的椰浆饭。 我狼吞虎咽一扫而空,连一粒饭渣子都没有留下。

"没有什么能比得上旧时滋味,对吧? "店主说。

我点点头。 "我很高兴,你还把它保留在菜单上。 ”

"多久没来了? 几年了? ”

我的脸刷一下胀红。 "对不起。 毕业后...... 我没什么机会回来这一带。 你这个地点也不太顺路。 ”

老板笑了,"我真希望你至少回来一次。 在我们还在营业的时候。 你错过了许多。 ”

我差点呛到。 在我进来咖啡馆后,有些疑惑一直让我很纳闷。 有种奇怪、细微的感觉,反复地在我的脑海中打转和推敲。 现在我知道原因出在哪里了。

"你的店倒闭了,是吗? "我说。 "去年就倒了? ”

另一个回忆开始浮现。

为了一件事,我需要到梳邦去一趟。 来领取一份成绩报告。 我以为可以趁机会到老地方喝一杯回味一下。 但鲑鱼冲浪咖啡馆的招牌拆掉了。 上了锁的铁闸后面是紧闭的大门 ......

"那你怎么还会在这里? "我问。 "这是一场梦吗? ”

老板又笑了,"不。 这不是梦。 ”

他在我对面的位子坐下。 "看来我需要实话实说。 我不是像你看见的那样。 我只是以一个让你感觉比较自在的形象显现罢了。 ”

世界再度扭曲变形。 环绕着我们的事物全都消失了,只有黑暗包围着我们的桌子。 所有东西全都被黑夜吞噬了。

"那...... 你是什么? 我现在在哪里? ”

"还不简单? 两个问题的答案都是一样的! "这个不是老板的形体说。

他裂嘴笑了,"就是鲑鱼冲浪咖啡馆啊! ”

看我一脸茫然不解,他继续解释。

"地方和人一样,都可以变成鬼魅幽灵,你知道吗? 特别是曾经充满生命力的地方。 世上又有什么地方比餐厅更具有生命力呢? ”

我盯着他看,惊呆了。 "所以你是这个地方的幽灵? ”

"是它的显化身。 "鲑鱼冲浪说。 "每个好的餐馆都会有自己的灵魂,由所有顾客的回忆和体验共同组成。 ”

他挥了挥手,"看吧。 曾经我就像是这样的一个影子。 至于这些顾客嘛? 都是过去我客人的回声。 我的时代已经结束,可我却还是在这里无法前进。 我被卡住了,被卡在无限轮回的晚间供餐时段。 ”

"不能前进? 为什么? ”

鲑鱼冲浪放声大笑,"你坐稳了吗? 因为接下来的一切将会让你大开眼界。 ”

他往前靠近我说,"要知道,当餐馆完成它们最后一张点餐单子时,它们会被送去一个地方。 一个可以让它们永恒安息的灵性之所。 你可以把它称作快乐侍奉之地。 我们的英灵神殿。 餐馆可以在这里永远安息。 但最近,这里却客满为患。 ”

我的思绪一片混乱。 餐馆也有结业的死后世界? 这也太疯狂了吧。 这样将之神鬼化的理论让人难以置信。 它是怎么运作的呢? 会不会也有天堂是留给优秀的餐馆,以及地狱专门收容那些恶劣的餐馆?它可以重新投胎轮回变成一间嫲嫲档或者咖啡店吗?

"确实不容易理解。 我明白。 但这是真的。 ”

咖啡馆若有所思地凝视着远方片刻,才再次开口。

"就因为最近发生的种种事件,许多我们的同行都死了。 美食界已经很久都没有发生过像这样的大屠杀了。 很棒的餐厅,有些还是我所知道最美味的餐厅,全都消失了。 所有我們的同行,都在自己的巔峰上墜落。 拜这次严峻的危机所赐,以及比它更糟糕的处理方式。 如今等着转世的队伍大排长龙,加上还有许多严格的规条要遵守。 这也导致了当权派之间出现许多分歧。 ”

"什么派? "

"当权派。 "咖啡馆说,"简单来说就是管理这一切的力量。 就像神一样。 我们叫都叫祂们——噬神。 面对那么多的死亡个案,衪们也束手无策。 没有足够的虚拟空间来容纳大家。 每个噬神——不只一个,是很多个! ——衪们全都各持己见怎么管理我们。 但没有一个能作出决定并达成共识。 结果造成许多的冲突、争执,还有各种方案。 每个都想要占上风来施展自己的小伎俩。 结果什么也做不成,白白叫我们这些小角色受苦。 ”

我叹了一口气,"哎,这样的故事。 ”

"我已经超时加班工作接近一年了。 我也筋疲力竭了。 "咖啡馆陷入沉思。

"真抱歉。 "这是我唯一能想到的回应。

"然而,也不是完全那么糟糕。 能继续为顾客服务还是挺不错的。 至少,那是我们存在的意义。 而我也得到创业以来许多佳评赞美! 特别是有关食物的部份,比起活人,亡灵也不会那么挑剔。 ”

"等等。 你说什么? ”

他最后一句话的意思,像是一道雷那样劈中了我,"你的意思是我...... 我已经...... ”

"啊,"咖啡馆说,"不然你以为谁会光顾一家幽灵咖啡馆呢? ”

我突然觉得一阵胸闷,想要作呕。 不,这一点也不合理。 我的头开始痛。 然后,我被一件又一件连续不断的回忆同时击中。

又是一个饥饿的黄昏,我的肚子和钱包一样空空如也 ......

像疯了一样不断刷新我的页面浏览器,等待一封电子邮件,一封永远都不会收到的电子邮件 ......

我的上司把我从办公室叫去,他的脸色阴沉 ......

车龙中我骑着摩托车加速快驶,试着准时将订单送到目的地 ......

挂起白旗 ...... 却被告知这是违法的 ......

从我家阳台望出去是吉隆坡美丽的夜景 ......

当大地重重地向我迎面冲来,我的胃传来一阵难受 ......

突然间,身边的一切以一种黑暗、颤抖的清晰融合在一起,一个我祈望它是个谎言的世界坦露在眼前。

"不。 "泪水滑落我的双颊。 "不会的。 不是这样的。 ”

咖啡馆让我静静地啜泣了好几分钟。 然后他抱了抱我。 我的世界再次扭曲幻变,咖啡馆的场景再一次环绕着我出现。

"真是抱歉,"咖啡馆说,"不过至少...... 你的痛苦已经结束了。 ”

我深深地吸了一口气,用尽气力保持镇静。 "接下来会是什么呢? ”

"你将会在这里待上一段时间,"咖啡馆说,"直到你那些未完成的事完成为止,不管那是什么样的事。 ”

他笑了笑,"当然,还是有些好处的,还记得Shakey's Pizza吗? 歌梨城? 那间在我们咖啡馆对面的老越南餐馆。 他们全都在这里。 去享受一下美好的时光。 你也许还会遇上很多的老朋友。 现在就来好好享受甜点吧。 "咖啡馆说,"如果这个世界还有什么是真实的,那就是不管什么情况,来一杯雪糕都让它好过一些。 还有,别担心。 幽灵餐馆是不需要买单结账的。 ”

他给我端来了一碗香蕉船。 我细细品尝每一匙的丰美。 过去的几个月我都没能吃饱。

在我的四周,人人都在继续边吃边聊天,重复着他们日常生活的节奏。 当我吃完,世界再次扭曲幻变。 我再度身处街头。 我心里暗暗咒骂,这样的变化真是叫人难以适应。

再一次,我好像想通了什么。 也许世界本来就是经常在变。 以某种方式,某种对我而言太快的方式......

我迈开脚步。 不同的餐馆慢慢地从黑暗中浮现出来。 当中有许多还是我多年不见的。 我的心怦怦在跳。 谁知道,在这里头我还会遇见谁? 还有什么在等我去品尝?

இரண்டாம் பயணம்

எழுதியவர்: டெரன்ஸ் டோ

நீங்கள் கனவு காணும்போது, கருப்பு வெள்ளையில்தான் கனவு காண்கிறீர்கள் என்று சொல்வதைக் கேள்விப்பட்டுள்ளீர்கள்தானே?

அதை யார் சொல்லியிருந்தாலும் சரி, அவர் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட்டுள்ளார். நான் இருந்த இடத்தில் ஒரே நிறம் என்பதற்கான எந்த வாய்ப்புமே இல்லை. வண்ணங்கள் அனைத்தும் அங்கே இருந்தன. சரியான அனைத்து இடங்களிலும் அவை இருந்தன. ஒவ்வொரு நுணுக்கமும், மேற்புறக் கட்டுமானத்தின் ஒவ்வோர் அமைப்பும் நிஜத்தின் மறுக்க முடியாத பிரதிபலிப்பைத் தரும் வகையில் கவனமாகத் தெரிவு செய்யப்பட்டிருந்தன.

கேஃபே சாமன் ஸர்ஃப்.

உள்ளே நுழையலாமா வேண்டாமா என்பதை நிச்சயிக்க முடியாமல், மறை கழன்றவனைப் போல வெளியே நின்றுகொண்டிருந்தேன். உள்ளே நெடுந்தூரம் தாவிச் சென்று கனவைக் கலைத்துவிடுவேனோ? தன்னிச்சையாக, ஆராய்வதற்காக க்யூஆர் குறியீட்டையும், என்னுடைய விபரங்களைக் குறிப்பதற்காக பதிவேட்டையும் சுற்றிலும் தேடிப் பார்த்தேன். அங்கே எதுவுமே தென்படவில்லை.

என்னைச் சுற்றிலும் இருக்கும் உலகம் ஏறுக்கு மாறாக இருந்தது: எல்லாமே அசாதாரணமான பிரகாசமாய் மாறியது. அதனைத் தொடர்ந்து சில விநாடிகள் எங்கும் இருள் சூழ்ந்திருந்தது, பிரபஞ்சத்தில் விளக்குகளையெல்லாம் யாரோ ஒருவர் அணைத்துவிட்டதைப் போன்று.

மீண்டும் என்னால் பார்க்க முடிந்தபோது, நான் விடுதிக்குள்ளே இருப்பதை உணர்ந்தேன்.

அது அச்சுப் பிசகாமல் என் நினைவில் இருந்ததைப் போலவே இருந்தது. பளீரென்று ஒளிரும் விளக்கொளியிலிருந்து, அதன் தரை மீதிருக்கும் கீறல் விழுந்த ஓடுகள் வரை. மரத்தாலான மேசைகளும், அதன் விளிம்புகள் முழுக்க ஒட்டவைக்கப்பட்டிருக்கும் மெல்லும் சவ்வுகளின் மிச்சங்களும், சுவர்கள் மீது தீட்டியிருக்கும் கடற்பரப்புகளுமாக. யாரும் எப்போதும் அமர்ந்திராத விடுதி மேசைக்கு மேலிருக்கும் ‘நாளுக்கொரு-பூனைக்குட்டி’ நாட்காட்டி. காற்றில் தவழும் பாஸ்தா சாஸின் மணம். கரப்பான்பூச்சியின் குஞ்சுகூட மூலையொன்றில் தத்திச் சென்றுகொண்டிருந்தது.

எனக்குக் கண்ணீரை வரவழைக்க இவையே போதுமானவையாயிருந்தன.

ஒவ்வொரு மேசையிலும் உருவங்களாக, விடுதி பாதி நிரம்பியிருந்தது. என்னால் யாரையும் அடையாளம் காண முடியவில்லை: அவர்களது முகத்தோற்றங்கள் நிழலில் முக்காடிட்டிருந்தன. எல்லோரும் அரட்டையடித்துக்கொண்டும் சிரித்துக்கொண்டும் இருந்தனர். எத்தனை கவனமாக நான் கேட்டாலும், ஒரு வார்த்தைகூட எனக்கு விளங்கவில்லை.

மூலையிலிருந்த ஓர் இருக்கையை நான் தெரிவு செய்தேன். கல்லூரிக் காலத்தில் என் நண்பர்களுடன் நான் இங்கு அமர்வதுண்டு. அங்கிருந்துதான் தொலைக்காட்சி நன்றாகத் தெரியும்.

கிளர்ந்தெழுந்த ஒரு நினைவு.

இங்கேதான் 2010 உலகக் கோப்பை இறுதிப் போட்டியைப் பார்த்தோம், இல்லையா? நேரலை ஒளிபரப்பின்போது விழித்திருப்பதற்காக கோப்பை கோப்பையாக காஃபி குடித்துத் தள்ளினோம். ஆட்ட எண்தொகையை சரியாகக் கணிப்பவர்களுக்கு இலவசமாக இனிப்பும் வழங்கப்பட்டது. அந்த இடம் முழுவதும் உற்சாகக் கூக்குரலும் சிரிப்பும் நிரம்பி வழிந்தது… நான் ஸ்பெயின் மீது 50 ரிங்கெட்கள் பந்தயம் கட்டியிருந்தேன்…

ஓ, இனிமையான அந்த நாட்கள். எளிமையும் சந்தோஷமுமான தினங்கள். ‘சமூக இடைவெளி’ அல்லது ‘மந்தை நோய் எதிர்ப்பு சக்தி’ போன்ற வார்த்தைகள் நம் சொல்லகராதியில் இடம் பிடிக்கும் முன்பாக.

“வணக்கம், லெங்ச்சய். என்ன சாப்பிடுகிறீர்கள்?”

அது அந்த விடுதியின் உரிமையாளர். சிவந்த கன்னங்களுடன், வழுக்கை விழுந்த தலையுடனிருந்த அந்த மனிதர், எப்போதுமே வெளிறிய வெள்ளைச் சட்டையும் மேலங்கியும் அணிந்திருப்பார். கடந்த முறை நான் பார்த்தபோது எப்படியிருந்தாரோ அப்படியே தோற்றமளித்தார்.

“வணக்கம், தலைவரே,” என்று நான் பதிலளித்தேன். ஒரு பழகிய பரிச்சயமற்றவர்: இங்கே வந்துகொண்டிருந்த அத்தனை வருடங்களிலும் அவர் பெயரைத் தெரிந்துகொள்ளக்கூட எனக்குத் தோன்றியதில்லை. சட்டென்று என்மீதே கோபம் வந்தது. மிகவும் காலம் தாழ்த்திக் கேட்கிறேனோ? மிகுந்த தர்மசங்கடமாக இருக்குமோ?

வயிற்றில் பெரும் இரைச்சல் கேட்டது. எனக்கு ஏன் இத்தனை பசி?

“நீங்கள் வழக்கமாக சாப்பிடுவதுதானே?” உரிமையாளர் கேட்டார்.

நான் மௌனமாக இருந்தேன். என் நினைவலைகள் எதையும் எழுப்பவில்லை. “ஓ… சரி.”

“இதோ வந்துவிடுகிறேன்!” ஒரு சந்தோஷமான மெட்டை சீழ்க்கையொலியில் இசைத்தபடி உரிமையாளர் அகன்றார்.

Iநான் விடுதியைச் சுற்றிலும் பார்வையை ஓட்டினேன். எல்லாம் இயல்பாகவே தோன்றியது. அது மிகச் சிறந்த சொகுசு அமைப்பில் காட்சியளித்தது. நிழல் உருவங்கள், சேர்ந்து அமர்ந்து உணவருந்திக்கொண்டிருந்தனர். நுழைவாயிலிலேயே தம்பதிகள் தழுவியபடி வந்தனர். விடுதியின் மத்தியில் ஒன்றுசேர்க்கப்பட்ட நான்கு மேசைகளில் கிட்டத்தட்ட 14 பேர் ஒன்றாகக் குழுமியிருந்தனர்.

அதுபோன்ற காட்சியை நான் பார்த்து பல காலம் ஆகியிருந்தது. சற்று நெகிழ்வாக இருந்தது.

அந்தக் கணத்தில், உணவகத்தின் முனையிலிருந்த மேசையில் நான் ஒருவரைக் கவனித்தேன்.

கடவுளே!

ரம்லா. பச்சை மேலாடையும் ஜீன்ஸும் அணிந்திருந்தாள். ஒரு பானத்தைப் பருகியபடி, புத்தகம் வாசித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

இது ஒரு கேலிச்சித்திரமாக இருந்திருந்தால், எனது தாடை கழன்று கீழே விழுந்திருக்கும். திடுமென்று எனக்கு மயக்கம் வரும்போலத் தோன்றியது. இதயம் திகிலடைந்து, என்னால் எத்தனை வேகமாக முடியுமோ அத்தனை வேகமாக அந்த இடத்தைவிட்டு ஓடிவிடும் ஆசை உக்கிரமாய்க் கிளர்ந்தெழுந்தது.

ஆனால் நானே என்னை அங்கேயே இருக்குமாறு பணித்துக்கொண்டேன். இந்த வாய்ப்பை நழுவவிடுவதற்கு நான் தயாராயில்லை.

அவள் பெயரைச் சொல்லி அழைத்தவாறு, நான் அவளை நோக்கிச் சென்றேன். அவளும் தன் புத்தகத்திலிருந்து தலை நிமிர்த்தி என்னை நோக்கினாள். எங்கள் கண்கள் சந்தித்தன. என் உடல் முழுவதும் ஒரு மின் அதிர்வு பாய்ந்ததை உணர்ந்தேன்.

மற்றவர்களைப் போல அல்லாமல், அவளது முகத்தோற்றத்தை என்னால் தெளிவாக உணர முடிந்தது. மானைப் போன்ற அவளது அழகிய கண்களும், இருதய வடிவிலான அவளது இனிய முகமும்… எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்பு நான் அவளுக்குக் கொடுத்த காது வளையங்களைத்தாம் அவள் இப்போதும் அணிந்திருந்தாள். அவள் மணிக்கட்டைச் சுற்றிலும் ஓர் இளஞ்சிவப்பு வளையல் அலங்கரித்தது.

“வணக்கம், ஃபாங்” என்றாள் அவள்.

“ரம்லா!” என்றேன் நான். “கடவுளுக்கு நன்றி. நான் எத்தனையோ விஷயங்களை உன்னிடம் சொல்ல வேண்டியுள்ளது! ஆனால் எப்படி உன்னால்……”

அவள் புன்னகைத்தாள்.

அத்துடன் ரம்லா போய்விட்டாள். அவள் பாதி அருந்தியிருந்த பானம் மட்டுமே மீதமிருந்தது.

என்ன இது?

நான் என் மேசைக்குத் திரும்பி நடந்தேன், கொதிப்புடன். தட்டில் நாசி லெமாக்குடன் உரிமையாளர் எனக்காகக் காத்திருந்தார்.

“நீங்கள் நலமாகத்தானே இருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார் அவர்.

“தெரியவில்லை,” என்றேன் நான். “இன்றைய தினம் விநோதமாகவே இருக்கிறது.”

“அமருங்கள்.” உரிமையாளர் புன்னகைத்தார். “சாப்பிடுங்கள். சற்று நலமாக உணர்வீர்கள்.”

எனக்கென்னவோ சந்தேகமாகத்தான் இருந்தது. கேஃபே சாமன் ஸர்ஃப் அத்தனை சீக்கிரமாக மிஷலின் நட்சத்திரங்களை வெல்லப்போவதில்லை. அதன் உணவு சீராக இல்லாமல், அதிகபட்சம் பொறுத்துக்கொள்ளக்கூடிய மட்டிலேயே இருந்தது. நான் இங்கே திரும்பத் திரும்ப வந்ததற்கான காரணம் அதன் மலிவான விலையே. அத்துடன் கல்லூரியிலிருந்து வெறும் 3-நிமிட நடை தூரத்திலேயே அது அமைந்திருந்தது.

உணவு எப்போதும் இருந்ததைப் போலவேதான் இருந்தது. கோழிக்கறி சற்று வேகாமல் இருந்ததுடன் அரிசியும் உலர்ந்துபோய் திடமானதாக இருந்தது. சம்பல் மிகுந்த காரமானதாகவும், சாப்பிட்ட பின் சாதிக்காய் சுவையைத் தருவதாகவும் இருந்தது. ஆனாலும், எப்படியோ அதுவே நான் சுவைத்ததிலேயே சிறந்த நாசி லெமாக்காக இருந்தது. ஒற்றைப் பருக்கையைக்கூட விட்டுவைக்காமல், நான் அத்தனையையும் முழுவதுமாகத் தின்று தீர்த்தேன்.

“கடந்த காலம் போன்று சுவையானது எதுவுமில்லை, சரிதானே?” என்றார் உரிமையாளர்.

நான் தலையாட்டினேன். “நீங்கள் உங்கள் உணவுப் பட்டியலில் இன்னும் இதை தக்கவைத்துக்கொண்டிருப்பதில் சந்தோஷம்.”

“எவ்வளவு காலமாகிறது? வருடங்கள்?”

நான் கூச்சத்துடன் நெளிந்தேன். “மன்னிக்கவும். இளங்கலைப் படிப்பை முடித்ததும்… இந்தப் பகுதிக்கு வரும் அவசியம் எனக்கு வெகு அரிதாகவே ஏற்பட்டது. நீங்கள் சற்று தொலைவாக இருந்தீர்கள்”

உரிமையாளர் புன்னகைத்தார். “நீங்கள் ஒரு முறையாவது வந்திருக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன். நாங்கள் திறந்திருந்த காலத்தில் பலவும் உங்களுக்குக் கிடைத்திருக்கும்.”

எனக்கு மூச்சுத் திணறியது. இங்கு வந்ததிலிருந்தே ஏதோ ஒன்று என்னை சங்கடப்படுத்தியவாறே இருந்தது. மனதில் தனித்த, அற்பமான, ஏதோ ஒன்று என்னைக் குத்திக் கிழித்துக்கொண்டிருந்தது. இப்போது எனக்கு அதன் காரணம் பிடிபட்டது.

“நீங்கள் மூடிவிட்டீர்கள், இல்லையா?” என்று கேட்டேன். “கடந்த வருடம்?”

இன்னொரு நினைவு கிளர்ந்தது.

நான் சுபங்கிற்கு ஒரு சிறு வேலையாக வந்திருந்தேன். சில கல்வி சார்ந்த எழுத்துப்படிகளைப் பெற்றுக்கொள்வதற்கென. பழைய ஞாபகங்களுக்காக, இங்கு வந்து ஒரு பானம் அருந்திவிட்டுப் போகலாம் என்று நினைத்தேன். ஆனால் கேஃபே சாமன் ஸர்ஃபின் முகப்புப் பலகை நீக்கப்பட்டிருந்தது. ஓர் இரும்புக் கிராதியால் அதன் கதவுகள் அடைக்கப்பட்டிருந்தன…

“நீங்கள் இன்னும் எப்படி இங்கே இருக்கிறீர்கள்?” என்றேன் நான். “இது கனவா?”

உரிமையாளர் புன்னகைத்தார். “இல்லையில்லை.”

எனக்கு எதிரேயிருந்த இருக்கையில் அவர் அமர்ந்துகொண்டார். “உண்மையைச் சொல்வதானால், நான் எப்படிக் காட்சியளிக்கிறேனோ, அதுவல்ல நான். உங்களுக்குச் சௌகரியமான ஒரு வடிவத்தை நான் எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.”

உலகம் மீண்டும் ஏறுக்கு மாறாகச் சுழன்றது. எங்களைச் சுற்றிலும் எல்லாமே மறைந்துபோய், எங்கள் மேசையைச் சுற்றிலும் இருள் மட்டுமே சூழ்ந்திருந்தது. எல்லாமே இரவால் விழுங்கப்பட்டுவிட்டது.

“பிறகு… நீங்கள் யார்? நான் எங்கிருக்கிறேன்?”

“இது போதாதா? உங்களு இரண்டு கேள்விகளுக்கும் ஒரே பதில்தான்!” உரிமையாளர் அல்லாதவர் சொன்னார்.

அவர் சிரித்தார். “கேஃபே சாமன் ஸர்ஃப்!”

என்னுடைய குழப்பமான பார்வையைப் பார்த்து, அவர் தொடர்ந்து பேசினார்.

“இடங்களும் மனிதர்களாக மட்டுமல்ல ஆவிகளாகவும் இருக்க முடியும், தெரியுமல்லவா? குறிப்பாக, உயிர்ப்பு நிறைந்த இடங்கள். உணவகத்தை விடவும் அதிக உயிர்ப்புள்ள இடம் ஏது?”

அதிர்ந்தவனாய் நான் அவரையே முறைத்துப் பார்த்தவாறிருந்தேன். “அப்படியானால், நீங்கள்தான் இந்த இடத்திற்கான ஆவியா?”

“அதன் வெளிப்பாடு,” கேஃபே சால்மன் ஸர்ஃப் சொன்னார். “ஒவ்வொரு நல்ல உணவகத்துக்கும் அதற்கே சொந்தமான ஆன்மா உண்டு. அதன் வாடிக்கையாளர்களின் நினைவுகளாலும் அனுபவங்களாலும் அது வடிவம் பெறுகிறது,”

அவர் தன் கைகளை அசைத்தார். “சுற்றிலும் பாருங்கள். நான் எவ்வாறு இருந்தேனோ அதன் நிழல் வடிவம்தான் இது. இந்த வாடிக்கையாளர்கள்? என் முன்னாள் புரவலர்களின் எதிரொலிகளே. என் காலம் கடந்துவிட்டது. ஆனால் என்னால் கடந்து செல்ல இயலவில்லை. நான் இங்கேயே, முடிவேயில்லாத இந்த இரவு உணவு சேவையில் சிக்கிக்கொண்டேன்.”

“கடந்து செல்ல முடியாதா? ஏன்?”

கேஃபே சாமன் ஸர்ஃப் சிரித்தார். “நீங்கள் சௌகரியமாக அமர்ந்திருக்கிறீர்களா? ஏனெனில் இந்த விஷயம் உங்கள் மனதை அதிரச் செய்யக்கூடும்.”

அவர் என்னை நோக்கி சாய்ந்து, “தங்களது கடைசி உணவுத் தயாரிப்புக்குப் பிறகு உணவகங்கள் போகின்ற இடம் ஒன்று இருக்கிறது, தெரியுமல்லவா? நிரந்தர ஓய்வுக்கான ஆன்மீக தலம். சந்தோஷம் பரிமாறும் தளம் என்றழைக்கலாம். நம்முடைய வல்ஹல்லா. அமைதி தவழும் உணவகம். ஆனால் கடைசி காலங்களில், அது முன்பதிவுளால் நிரம்பி வழிந்தது.”

எனக்குத் தலை சுற்றியது. உணவகங்களுக்கும் மரணத்திற்குப் பிறகான வாழ்க்கையா? பைத்தியக்காரத்தனம். அதன் இறையியல் தாக்கங்கள் கிறிகிறுக்கவைத்தன. எப்படி இவையெல்லாம் இயங்குகின்றன? நல்ல உணவகங்களுக்கு ஒரு சொர்க்கமும் மோசமானவற்றுக்கு நரகமும் இருக்கின்றனவா? உங்களால் ஒரு மாமாக் ஸ்டாலாகவோ அல்லது கோப்பிதியமாகவோ மறுஅவதாரம் பெற முடியுமா?

“ஜீரணிக்கக் கஷ்டமாக இருக்கும் என்பது எனக்குத் தெரிந்ததுதான். ஆனால் அதுதான் உண்மை.”

கேஃபே ஒரு கணம் தொலைவில் உற்றுப் பார்த்தார். பின் மீண்டும் பேசத் தொடங்கினார்.

“சமீப கால நிகழ்வுகள் காரணமாக, நம்மில் பலரும் சமீபத்தில் மரணமடைந்துள்ளோம். பன்னெடுங்காலமாக உணவகங்கள் படுகொலை ஏதும் நடந்திருக்கவில்லை. நானறிந்த வரையில் பெரும்புகழ் வாய்ந்த உணவை வழங்கிவந்த சிறந்த உணவகங்கள் எல்லாமே போய்விட்டன. எங்களில் பலரும் நாங்கள் உச்சத்தில் இருந்தபோது வீழ்த்தப்பட்டோம். ஒரு மோசமான நெருக்கடி காலமும், அதைவிட மோசமாக அதனைக் கையாண்ட விதமுமே இவையனைத்துக்கும் காரணம். இப்போதோ, மரணத்துக்குப் பிறகான வாழ்க்கைக்கென பெரும் சிவப்பு நாடாவை இங்கே கடந்துவர வேண்டியிருப்பதுடன் நீண்ட வரிசையும் இருக்கிறது. அது இவ்வாட்சியாளர்களிடையே பெரும் கருத்து வேறுபாடுகளையும் உருவாக்கியுள்ளது.”

“யார்?”

“ஆட்சியாளர்கள்,” கேஃபே சொன்னார். இவையெல்லாவற்றையும் வழக்கமாக மேலாண்மை செய்யும் இறை சக்திகள். கடவுள்களைப் போல, உணவுள்கள் என்று நாங்கள் அழைக்கும் இந்த ஆட்சியாளர்களுக்கு மரணமடைந்துள்ள ஏராளமான இப்புதியவர்களை என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. அவர்களுக்குப் போதுமான தங்குமிட வசதிகளும் இல்லை. ஆட்சியாளர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் - ஏராளமானோர் உள்ளனர்! - எங்களை நிர்வகிக்கும் விதம் குறித்து விதம் விதமான கருத்துக்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் செய்ய வேண்டியது பற்றி யாருக்கும் ஒருமித்த கருத்து இல்லை. அதனால் மோதல்கள் எழுந்த வண்ணம் உள்ளன. விவாதங்கள், சூழ்ச்சிகள். உயர் மட்டத்திலிருக்கும் அத்தனை பேரும் தங்களது சுய ஆட்டத்தை ஆடிய வண்ணமே உள்ளார்கள். இறுதியில், எந்த வேலையும் நடப்பதில்லை, நம் போன்ற சிறியவர்களே கஷ்டப்படுகிறோம்.”

“ஓ, இந்தக் கதையை நான் ஏற்கெனவே கேட்டிருக்கிறேனே.”

“ஏறத்தாழ ஒரு வருட காலமாக நான் கூடுதல் நேரம் உழைக்கிறேன். மிகவும் களைத்துப்போயிருக்கிறேன்.” கேஃபே தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டார்.

“மன்னிக்கவும்.” உங்களிடம் சொல்வதற்கென என்னால் இதைத்தான் யோசிக்க முடிந்தது.

“பரவாயில்லை. அதொன்றும் அத்தனை மோசமானதில்லையே? சேவையளிக்கும் வாடிக்கையாளர்களைத் தக்கவைத்துக்கொள்வதும் நல்லதுதான். எங்கள் நோக்கமே அதுதானே? எனது இத்தனை வருட தொழில் வாழ்க்கையிலேயே மிகச் சிறந்த விமர்சனங்களை நான் பெற்றுவந்தேன்! உணவு என்று வரும்போது, இறந்தவர்கள் உயிரோடிருப்பவர்களைக் காட்டிலும் தெரிவு செய்வதில் கறாரானவர்கள் அல்ல.”

“ஒரு நிமிடம். என்ன சொன்னீர்கள்?”

அவரது கடைசி வாக்கியத்தின் அர்த்தம் என் மீது இடி போல இறங்கியது. “நீங்கள் சொல்வைப் பார்த்தால்… நான்…”

“பின்னே? கேஃபே சொன்னார், “ஓர் உணவகத்தின் ஆவிக்கு வேறு யார் வருகை தருவார்கள்?”

சட்டென்று எனக்கு குமட்டிக்கொண்டு வந்தது. இல்லை. எனக்கு அது விளங்கவே இல்லை. தலை வலிக்க ஆரம்பித்தது. பின்பு, ஒரே நேரத்தில் ஒரு டஜன் நினைவுகள் என்னைத் தாக்கின.

பசியுடன் இன்னொரு மாலை நேரம், என்னுடைய பணப்பையைப் போலவே வெறுமையாய் ஒட்டிப்போயிருந்த என் வயிறு…

என் உலாவியை பதற்றமாய் புத்துயிரூட்டி, ஒருபோதும் வரவே வராத மின்னஞ்சலுக்காகக் காத்திருந்தேன்…

என் முதலாளி இருண்ட முகத்துடன் என்னை என் அலுவலகத்துக்கு அழைத்தார்…

என் இருசக்கர வாகனத்தில் போக்குவரத்தை சமாளித்து, ஒரு பொருளை நேரத்தில் கொண்டுசேர்ப்பதற்காக விரைந்துகொண்டிருந்தேன்…

வெள்ளைக்கொடியை உயர்த்தி… சட்டத்துக்குப் புறம்பானதென்று என்னிடம் சொல்வதற்காகவே…

என்னுடைய மேல்மாடத்திலிருந்து காட்சியளிக்கும் கோலாலம்பூரின் அழகிய கோலம்…

என் வயிற்றில் எழும் அந்தப் பயங்கர உணர்வுடன் என்னைச் சந்திக்க என்னை நோக்கி விரைந்து வரும் பூமி…

எல்லாம் சட்டென்று பொருந்தி ஓர் இருண்ட, அதிர்ச்சியூட்டும் தெளிவு கிட்டியது. அது நான் பொய்யாக வேண்டும் என்று பிரார்த்தித்த ஓர் உலகை எனக்கு எடுத்துக் காட்டியது.

“இல்லை.” என் கன்னங்களில் கண்ணீர் வழிந்தோடியது. “இல்லை. இல்லை.”

விடுதி எனக்கு அழுது அரற்றுவதற்கு சில நிமிடங்கள் கொடுத்தார். பின் அவர் என்னை அணைத்துக்கொண்டார். என் உலகம் ஏறுக்கு மாறாகச் சுழன்று, விடுதியின் சுற்றுப்புற அமைப்புகள் என்னைச் சுற்றிலும் மீண்டும் எழுந்தன.

“என்னை மன்னிக்கவும்.” என்றார் விடுதி. “ஆனால் குறைந்தபட்சம்… உங்கள் வலி நீங்கிவிட்டது.”

நான் ஓர் ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்துக்கொண்டேன். என்னால் ஆனவரை நிதானமாக இருப்பதற்கு முயன்றேன். “இப்போது என்ன நடக்கும்?”

“இன்னும் சிறிது காலத்திற்கு நீங்கள் இங்கே இருப்பீர்கள்.” என்றார் விடுதி. முடிக்கப்படாமல் இருக்கும் உங்களது வேலை முடியும் வரையில், அது என்னவாக இருந்தாலும் சரி.”

அவர் சிரித்தார். இதனால் சில நன்மைகளும் உண்டு. ஷேக்கீஸ் பீட்ஸா நினைவிருக்கிறதா? த கொலிசியம்? எங்களுக்கு எதிர்ப்புறமாக இருந்த அந்த பழைய வியட்நாமிய விடுதி? அவை எல்லாமே இங்கு இருக்கின்றன. அங்கெல்லாம் சென்று சில நல்ல நினைவுகளை நீங்கள் மீண்டும் வாழ்ந்து பார்க்கலாம். பல பழைய நண்பர்களையும் நீங்கள் மீண்டும் சந்திக்கக்கூடும். இப்போது நாம் இனிப்பை சுவைத்துப் பார்க்கலாம்,” என்றார் விடுதி. இந்த உலகில் ஏதேனும் உண்மையாக இருக்குமானால், ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்தையும் ஐஸ்க்ரீம் மிகவும் இனிமையானதாக மாற்றிவிடுகிறது என்பதே அது. கவலைப்படாதீர்கள், ஆவியுலக உணவகங்களில் எந்த உணவுக்கும் கட்டணமே கிடையாது!”

எனக்கு வாழைப்பழ பதார்த்தத்தை கொண்டுவந்து தந்தார். ஒவ்வொரு கரண்டியையும் ருசித்து சாப்பிட்டேன். கடந்த சில மாதங்களாக நான் நன்றாக சாப்பிடிருக்கவில்லை.

என்னைச் சுற்றிலும், உருவங்கள் தொடர்ந்து சாப்பிட்டன, அரட்டையடித்தன, தங்கள் தினசரி வாழ்க்கையின் அன்றாட ஒழுங்கைத் தொடர்ந்து மேற்கொண்டன. நானும் சாப்பிட்டு முடித்ததும், உலகம் ஏறுக்கு மாறாக சுழன்றது. இப்போது நான் மீண்டும் தெருவில் இருந்தேன். நான் பழித்தேன்: இதற்குப் பழக்கப்படுவது மிகவும் கஷ்டமானது.

ஆனால் மீண்டும், இவ்வுலகம் எப்போதுமே மாறிக்கொண்டேயிருப்பதை உணர்ந்தேன். என்னுடைய வேகத்தைவிட மிக மிகத் துரித கதியில்…

நான் நடக்க ஆரம்பித்தேன். மற்ற உணவகங்களும் இருளிலிருந்து மெதுவாக எழுந்தன. அவற்றில் பலவும் நான் பல காலமாகப் பார்க்காதவை. என் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. பார்க்க வேண்டியதும் சாப்பிட வேண்டியதும் இன்னும் என்னவெல்லாம் இருக்கின்றன என்று யாருக்குத் தெரியும்?

セカンド・ラウンド

テレンス・トー

夢は白黒で見るという人がいる。

誰がそう言ったにせよ、それは完全に間違いだ。僕がいる場所は全くモノクロなんかではなかった。そこにはすべての色があった。あるべき場所に。疑う余地のない現実感を生み出すために、すべてのディテールや質感が注意深く選択されているかのようだった。

サーモン・サーフ・カフェ。

僕は馬鹿みたいに、入口の外に突っ立っていた。入るべきかどうか迷っていた。中に飛び込んだら、夢から覚めてしまうかも?条件反射で僕は周りを見回し、入店前にスキャンするための二次元コードや、名前や連絡先を書くノートを探していた。しかしどちらも見当たらなかった。

周りの世界がワープした。すべてが異常に明るくなった。そしてその後数秒間、完全な暗闇に包まれた。誰かが世界の明かりのスイッチを切ったかのように。

目が見えるようになったとき、僕はカフェの中にいた。

そこは記憶の中の店そのままだった。蛍光灯の殺伐とした明かりや、ひびが入った床のタイル。木のテーブルの角には粘つくガムの噛みかすがついている。壁にかけられた安っぽい海の景色。誰も座ったことがないカウンター席の上には子猫の日めくりカレンダー。パスタソースの香りが漂い、小さいゴキブリが隅の方ですばやく動き回っている。

僕はほとんど泣きそうになった。

カフェはそこそこ混んでいて、すべてのテーブルに人影があった。みな影に覆われていて、誰がいるのか全くわからない。みな話し、笑っていた。会話を聞こうとすればするほど、ひと言も理解することができなかった。

隅の席に座った。大学時代はいつも友だちとここに座っていた。テレビが一番よく見える席。

記憶がよみがえる。

ここで 2010 年のワールドカップの決勝を見ただろう?生中継の間寝てしまわないよう、コーヒーを飲み続けて。スコアを当てることができたら、ただでデザートがもらえた。歓声と笑い声が溢れていた…。僕はスペインに 50 リンギ賭けた。

ああ、古き良き時代。シンプルで幸せだった時代。「ソーシャル・ディスタンス」や「集団免疫」なんて言葉が、僕たちのボキャブラリーに侵入する前の。

「やあ、イケメン。注文は?」

カフェの店主だった。血色のいい頬に、頭が薄くなった男。いつも年季が入った白いシャツを着て、エプロンをつけている。店主は最後に会ったときと全く同じに見えた。

「やあ、店長。」僕は答えた。知っているけど知らない人間。ここに来ていた数年間、僕は名前を知ろうとも思わなかった。突然罪悪感を覚えた。今さら訊くのは遅すぎるだろうか?変に思われる?

お腹が大きな音を立てた。なぜこんなに空腹なんだろう?

「いつもの?」店主は訊ねた。

僕は戸惑った。記憶を辿ってみたが何も思いつかない。「ええと、じゃあそれで。」

「少々お待ちを。」店主は楽しそうに口笛を吹きながら立ち去った。

僕は店の中を見回した。すべてが普通に見えた。いつも通り居心地のいい雰囲気。ぼんやりとした人影が、座って食事をしている。入口近くでいちゃついているカップル。カフェの真ん中にテーブルを4つ合わせて、14人ほどが集まって座っている。

こんな様子を見るのはずいぶん久しぶりだ。不思議なほど感動的だった。

その時、店の向こう側にいる人影に気づいた。

まさか!?
ラムラ。緑のブラウスにジーンズ。何か飲みながら本を読んでいる。

もしこれが漫画なら、大口を開けた僕のあごは床についていただろう。急にめまいがした。パニック状態で、できることなら全速力で逃げ出したかった。

でも僕はなんとかそこにとどまった。この機会を逃すわけにはいかない。

僕は彼女に近づいて名前を呼んだ。彼女は本から顔を上げた。目と目が合ったとき、電流が体を突き抜けるのを感じた。

ここにいる他の人たちとは違い、僕は彼女の容姿をはっきりと認識することができた。美しく、愛らしい瞳。繊細なハート形の顔。遠い昔に僕がプレゼントしたイヤリングをつけ、手首にはピンクのブレスレットを巻いていた。

「こんにちは、フォン。」彼女は言った。

「ラムラ!」僕は言った。「ああ、よかった。話さなければならないことがたくさんある。でもどうやって…。」

彼女は微笑んだ。

そしてラムラは消えた。半分残った飲み物だけがそこにあった。

どういうことだ?

僕は自分のテーブルに戻った。怒っていた。店主は、ココナツミルクで炊いたご飯におかずをのせたナシ・ルマの皿を持って待っていた。

「大丈夫かい?」彼は訊いた。

「わからない。」僕は言った。「変な一日だ。」

「さあ」店主は微笑んだ。「食べなよ。気分がよくなる。」

僕にはそうは思えなかった。サーモン・サーフ・カフェが近いうちにミシュランの星を獲得するとは思えない。料理の質は安定せず、いいときでもまあまあといったところだ。僕がここに通い続けた理由は、値段が安かったのと、大学から歩いて3分だったからだ。

料理はいつもと同じだった。チキンは少し生っぽく、ご飯は水気が足りず固かった。唐辛子ソース、サンバルはあまりにも辛く、奇妙なナツメグの後味があった。しかし、それでも僕がこれまで味わった中で、最もおいしいナシ・ルマだった。僕はそれを一気にたいらげた。1粒のご飯も逃さないように。

「過去よりおいしいものはない、だろ?」店主は言った。

僕はうなずいた。「このメニューがまだあってうれしいよ。」

「いつぶり?何年経った?」

僕は顔を赤らめた。「ごめん。卒業してから…こっちに来る用事があまりなくて。行動範囲から外れちゃったというか…。」

店主は微笑んだ。「一度ぐらい戻ってきてほしかったな。まだ店が開いているうちに。残念だよ。」

僕はむせそうになった。ここに来てからずっと何か違和感を覚えていた。奇妙で、なんとなく気になる感じが、頭の隅を刺激していた。今その理由がわかった。

「閉店したんだよね?」僕は言った。「昨年だっけ?」

別の記憶がよみがえってきた。

何かの用事でスバンに来た。成績証明書を取りに来るとかだったと思う。昔を思い出して、立ち寄って何か飲んでいこうと考えた。でもサーモン・サーフ・カフェの看板は取り外され、扉は鉄格子で閉め切られていた。

「なぜここにいるの?」僕は訊いた。「これは夢?」

店主は微笑んだ。「いや、違うよ。」

彼は向かいの席に座った。「正直に言おう。今見えている俺は本当の俺じゃないんだ。お前が安心できる見た目にしてみただけだ。」

世界がまたワープした。周りのものがすべて消え、僕たちのテーブルの周りには暗闇だけがあった。すべてが夜に飲み込まれた。

「じゃあ、本当は誰なの?僕はどこにいる?」

「効率のいい質問だね。2つの質問に1度で答えられる。」店主の形をした店主ではないものは言った。

彼はにやりと笑う。「サーモン・サーフ・カフェさ!」

僕が戸惑っているのを見て、彼は続けた。

「人と同じように場所も幽霊になれるんだ。生命に満ち溢れた場所は、特にね。そして、レストランほど生命に溢れた場所は他にないだろう?」

僕は彼を見つめた。驚いていた。「じゃあ、この場所の霊ってこと?」

「その化身ってとこさ。」サーモン・サーフ・カフェは言った。「いいレストランはすべて魂を持っている。客の記憶や経験によって形作られるんだ。」

彼は手を振った。「周りをみてみろ。これは以前の俺の影だ。客はって?昔の常連客の 木霊 こだま さ。俺の時間は終わったけど、先に進むことができない。ここから身動きが取れない。永遠にディナーを提供し続けている。」

「先に進むことができない?どうして?」

サーモン・サーフ・カフェは笑った。「しっかり座って聞けよ。これから話すことを聞いたら飛び上がるぞ。」

彼は体をこちらに傾けた。「こういうことだ。レストランが最後の注文を提供した後で行く場所がある。霊的な、永遠の眠りのための場所だ。レストランの極楽と呼んでもいいかもしれない。戦死者の館ヴァルハラ。レストランが安らかに眠る場所。そんなところさ。でも最近予約でいっぱいなんだ。」

頭がクラクラした。レストランの来世だって?馬鹿げてる。そんな世界、どうやって理解したらいいんだ。どういう仕組みになってる?良いレストランは天国に行き、悪いレストランは地獄に落ちる?生まれ変わって インド系ムスリムの屋台 ママッ・ストール になったり、 ローカルのコーヒーショップ コピティアム になることもできる?

「理解しづらいよな。わかるよ。でも本当なんだ」

カフェは何か考えるかのようにしばらく遠くを見つめた後、話を続けた。

「最近の出来事で、仲間の多くが死んだ。こんな風に料理屋の大虐殺が起きることは、ずいぶん長い間なかった。有名なレストラン、俺が知っている本当に素晴らしい料理を出す店が、みんななくなってしまった。俺たちはみな全盛期に命を絶たれた。最悪の危機と、それを上回る酷い対策のおかげで。今や来世に行くのに長い行列ができてる。処理しなければならない事務仕事が山積みだ。そしてそれによって『存在する権威』の間で意見の不一致が起きている。」

「誰の間で?」

「『存在する権威』だ。」カフェは言った。「こういうことをつかさどる神聖な力。神みたいなものさ。俺たちは食神と呼んでいる。奴らは、これほど多くの死者をどう扱ったらいいのかわからない。俺たち全員を受け入れるだけの場所がないんだ。『存在する権威』たちはそれぞれ—そして奴らはほんとにたくさんいるんだが—どのように俺たちを統治するか独自の考えを持っている。でもどれも同意にいたらない。ずっと対立したままだ。議論に次ぐ議論。計画に次ぐ計画。みな高いところで、自分たちのちょっとしたゲームで遊んでいる。その結果、何も対策はとられず、俺たち庶民が苦しむんだ。」

僕はため息をついた。「ああ、よくある話だね。」

「俺は一年近く残業を続けてる。へとへとだよ。」カフェはため息をついた。

「お疲れさま。」僕はそういうことしかできなかった。

「まあ悪いことばかりでもないよ。客にサービスし続けるっていうのもいいもんだ。それが結局は俺たちの役割だしな。それにこれまでのキャリアで一番いいレビュー評価がもらえてる。料理に関していえば、死んだやつは生きてるやつほど、ずっと口うるさくないからな。」

「ちょっと待って。なんだって?」

カフェの最後の言葉が雷のように僕を貫いた。「それって、つまり、僕は…。」

「ああ」カフェは言った。「他に誰がレストランの幽霊を訪れるっていうんだ?」

僕は突然吐き気を覚えた。違う。そんなわけがない。頭が痛み始めた。そしていくつもの記憶が同時に押し寄せてきた。

またしても空腹な夜、財布と同じように空っぽな胃袋

乱暴にブラウザの再読み込みボタンをクリックする、来るはずもないメールを待ち続けて

上司からの連絡、不機嫌な顔

注文を時間通りに届けるためにバイクで渋滞の中を急ぐ

援助を求めて白旗を掲げ…それは法律違反だと言われる

部屋のベランダから見た美しいクアラルンプールの景色

地面が近づいてくるときの腹の中の気持ち悪い感覚…

突然すべてが結びつき、暗く恐ろしい確かさをもたらし、僕が願っていた世界は噓だったことを明らかにした。

「いやだ。」涙が頬を伝い落ちた。「いやだ、いやだ。」

数分の間、カフェは泣いている僕をそのままにしておいてくれた。そして僕を抱きしめた。世界はワープし、再びカフェ空間が、僕の周りに現れた。

「気の毒に。」カフェは言った。「でも、少なくとも…、お前の痛みは消えただろう?」

僕は深く息を吸って、なんとか落ち着こうとした。「これからどうなるの?」

「しばらくこの世界にいることになる。」カフェは言った。「やらなければならない事が全部片付くまではな。それが何であっても。」

彼は微笑んだ。「いいことだってあるぞ。シェーキーズ・ピザを覚えてるか?コロシアムは?うちの向かいにあった古いベトナム料理屋は?ここにはみんなある。行って、楽しかった時代を思い出してこい。昔の友だちに会えるかもしれない。さあデザートにしよう。」カフェは言った。「もし世界に真理なんてものがあるとしたら、アイスクリームはどんなときでも状況を改善することができるってことだな。心配しなくていい。幽霊レストランでは支払いはないぞ!」

彼はバナナスプリットを持ってきてくれた。僕はひと匙ずつ味わって食べた。この数か月あまり食べていなかった。

僕の周りでは、人影が食事や話を続け、普段通りに行動していた。僕が食べ終わると、再び世界がワープした。僕はまた路上にいた。僕は悪態をついた。これに慣れるのは難しい。

そして僕は気づいた。きっと世界はずっと変わり続けていたのだ。たぶん僕には速すぎるペースで…。

僕は歩き出した。いくつかのレストランが暗闇の中からゆっくりと現れた。その多くに、僕は長い間足を向けていなかった。心が踊った。そこでは何を見て、何を食べることができるだろう?

戸加里康子 訳

Second Course

by Terence Toh

You know how they say when you dream, you dream in black and white?

Well, whoever said that was clearly mistaken. There was nothing monochrome about where I was. All of the colours were there. In all the right places. Every detail, every texture seemed carefully selected to give the undeniable effect of reality.

Café Salmon Surf.

I stood outside like an idiot, unsure if I should enter. Would I break the dream by diving too far inside? Instinctively, I looked around for a QR code to scan, or a book to put my details into. There were none to be found.

The world around me warped: everything turned abnormally bright. This was followed by all-enveloping darkness for a few seconds. As if someone had switched off the lights on the universe.

When I could see again, I found myself inside the café.

It was exactly how I remembered it. From the stark fluorescent lighting to the cracked tiles on its floor. The wooden tables, their edges plastered with the sticky remains of chewing gum. The tacky seascapes on the walls. The Kitten-A-Day calendar above the bar, where no one ever sat. The fragrance of pasta sauce wafting in the air. Even a baby cockroach skittering in the corner.

It was almost enough to bring me to tears.

The café was semi-packed, with figures at every table. I could not recognise anyone: their features were shrouded in shadow. All were chatting and laughing. As attentively as I listened, I could not make out a single word.

I chose a seat by the corner. I used to sit here with my friends all the time, back in college. It had the best view of the television.

A memory stirred.

We had watched the 2010 World Cup Final here, hadn’t we? We drank copious amounts of coffee, to keep ourselves awake for the live transmission. And there was free dessert for people who predicted the score correctly. The place was full of cheers and laughter…and I had bet RM50 on Spain…

Ah, the good old days. Simpler, happier days. Before words like ‘social distancing’, or ‘herd immunity’ forced themselves into our vocabulary.

“Hello, lengchai. Order?”

It was the café owner. A ruddy-cheeked, balding man, always in a faded white shirt and apron. He looked exactly the same as the last time I saw him.

“Hello, boss,” I responded. A familiar stranger: in all the years I came here, I’d never bothered to learn his name. I suddenly felt bad. Was it too late to ask now? Would it be awkward?

My stomach rumbled loudly. Why was I so hungry?

“Your usual?” the owner asked.

I paused. My memory banks turned up nothing. “Er…yes?”

“Coming right up!” The owner left, whistling a happy tune.

I looked around the café. Everything seemed normal. A quintessentially cosy scene. Shadowy figures, sitting and eating together. Couples canoodling by the entrance. About 14 people, gathered at four combined tables in the middle of the café.

It had been ages since I had seen something like that. It was oddly touching.

At that moment, I noticed someone at a table by the far end of the restaurant.

Holy shit.

Ramlah. In a green blouse and jeans. She was reading a book, while sipping a drink.

If this were a cartoon, my jaw would fall to the floor. I was suddenly light-headed. My heart was filled with panic, a raw desire to run away as fast as I could.

But I forced myself to remain. I couldn’t let this opportunity pass by.

I went to her, calling her name. She looked up from her book. Our eyes met, and I felt a bolt of electricity surge through my body.

Unlike the other people here, I could make out her features clearly. Her beautiful doe eyes. Her delicate heart-shaped face. She still wore the earrings I had given her all those years ago, and there was a pink bracelet around her wrist.

“Hi Fong,” she said.

“Ramlah!” I said. “Thank God. There’s so much I need to tell you! But how can you—“

She smiled.

And then Ramlah was gone. Only her half-finished drink remained.

What the hell?

I walked back to my table, seething. The owner was waiting for me with a plate of nasi lemak.

“You okay?” he asked.

“I don’t know,” I said. “It’s been a strange day.”

“Come lah,” the owner smiled. “Eat. You’ll feel better.”

I doubted it. Café Salmon Surf wouldn’t be winning Michelin stars any time soon. The quality of its food was inconsistent, and passable at best. The only reason I kept coming here was because its prices were cheap, and it was just a 3-minute walk from college.

The food was the same as it always was. The chicken slightly undercooked. The rice dry and hard. The sambal overwhelmingly spicy, with an odd aftertaste of nutmeg. Yet somehow, it was the best nasi lemak I had ever tasted. I wolfed it all down, not letting a single grain of rice escape me.

“Nothing tastes as good as the past, right?” the owner said.

I nodded. “I’m glad you kept this on the menu.”

“How long has it been? Years?”

I blushed. “Sorry. After I graduated…I rarely needed to come to this area. You’re kind of out of the way.”

The owner smiled. “I wish you’d come back at least once. When we were still open. You missed a lot.”

I almost choked. Something had been bothering me ever since I came here. An odd, niggling feeling, poking and probing the back of my mind. And now I knew the reason for it.

“You closed down, didn’t you?” I said. “Last year?”

Another memory stirred.

I had come to Subang for an errand. Picking up some academic transcripts. I thought of stopping by for a drink, for old times’ sake. But the Café Salmon Surf signboard had been taken down. Its doors shuttered by an iron grille…

“How are you still here?” I asked. “Is this a dream?”

The owner smiled. “No. It’s not.”

He took the seat opposite me. “I have to be honest. I’m not who I seem to be. I just took a shape you’d feel comfortable with.”

The world warped again. Everything around us disappeared, and there was only darkness surrounding our table. Everything had been swallowed by the night.

“Then…what are you? And where am I?”

“Isn’t this efficient? Both your questions have the same answer!” The Not-Owner said.

He grinned. “Café Salmon Surf!”

Seeing my confused look, he continued speaking.

“Places can be ghosts as well as people, you know? Especially places once full of life. And what place has more life than a restaurant?”

I stared at him, stunned. “So you’re the spirit of this place?”

“A manifestation of it,” Café Salmon Surf said. “Every good restaurant has a soul of its own. Formed by the memories and experiences of its customers.”

He waved his hands. “Look around. This is a shadow of how I used to be. These customers? Echoes of my former patrons. My time has passed, but I can’t move on. I’m stuck here, in a never-ending dinner service.”

“Can’t move on? Why?”

Café Salmon Surf laughed. “Are you seated comfortably? Because this is going to blow your mind.”

He leant towards me. “You see, there’s a place where restaurants go after their last orders. A spiritual one, for eternal rest. You could call it the happy serving ground. Our Valhalla. Restaurant in Peace. But lately, it’s been overbooked.”

My mind was reeling. An afterlife for restaurants? This was insane. The theological implications were mind-boggling. How did it all work? Was there a heaven for good restaurants, and a hell for bad ones? Could you be reincarnated as a mamak stall or kopitiam?

“It’s a lot to take in, I know. But it’s true.”

The Café stared wistfully into the distance for a moment, before speaking again.

“Thanks to recent events, a lot of us have died recently. There hasn’t been a culinary massacre like this in ages. Great restaurants, some with the most glorious food I knew, all gone. All of us, cut down in our prime. Thanks to a bad crisis, and an even worse handling of it. Now there’s a long queue to the afterlife, with a lot of red tape to get through. That’s caused a lot of disagreements among the Powers That Be.”

“The who?”

“The Powers That Be,” the Café said. “The divine forces who usually manage all this. Like gods. Diet-ties, we call them. They don’t know how to deal with so many new dead. Not enough unreal estate for all of us. Each of the Powers That Be — and there are a lot of them! — have their own ideas how to govern us. But none of them can agree what to do. So there’ve been clashes. Arguments. Schemes. Everyone playing their own little games at the top. Ultimately nothing gets done, and us little guys suffer.”

I sighed. “Boy, have I heard that story before.”

“I’ve been working overtime for almost a year. I’m drained,” the Café mused.

“Sorry.” It was all I could think to say.

“Well, it’s not completely bad. Nice to keep serving customers. It’s our purpose, after all. And I’ve been getting the best reviews of my career! When it comes to food, the dead are a lot less picky than the living.”

“Wait. What?”

The meaning of his last sentence hit me like a thunderbolt. “Are you telling me…I’m…”

“Ah,” the Café said. “Who else would visit the ghost of a restaurant?”

I suddenly felt nauseous. No. It didn’t make sense. My head began to ache. And then, I was hit by a dozen memories at once.

Another evening of hunger, my stomach as empty as my wallet…

Refreshing my browser wildly, awaiting an email, that would never come…

My boss calling me to my office, a glum look on his face…

Speeding through traffic on my bike, trying to deliver an order on time…

Raising a white flag…only to be told it was against the law…

The beautiful view of Kuala Lumpur from my balcony…

A hideous feeling in my stomach as the ground rushed up to meet me…

Everything suddenly fit together with a dark, horrible clarity, revealing a world which I prayed was a lie.

“No.” Tears ran down my cheeks. “No. No.”

The Café gave me a few minutes to weep. Then he hugged me. My world warped, and the café surroundings emerged around me again.

“I’m sorry,” the Café said. “But at least…your pain is over.”

I took a deep breath, trying my best to stay calm. “What happens now?”

“You’re going to be here for a while,” the Café said, “Until your unfinished business is complete. Whatever that is.”

He smiled. “There are some benefits of this, though. Remember Shakey’s Pizza? The Coliseum? That old Vietnamese place that used to be opposite us? They’re all here. Go relive some good times. You’ll probably meet a lot of old friends. Now let’s have dessert,” The Café said. “If there’s anything true in this world, it’s that ice cream makes every situation better. And don’t worry. There are no bills in a ghost restaurant!”

He brought me a banana split. I savoured every spoonful. I hadn’t eaten much in the past few months.

Around me, figures continued eating, chatting, repeating the daily rhythms of their regular lives. Once I finished eating, the world warped. Now I was on the street again. I cursed: it was hard to get used to this.

Then again, I realised, maybe the world had always been changing. At a pace way, way too fast for me…

I started to walk. Other restaurants slowly emerged out of the darkness. Many of which I hadn’t seen in ages. My heart pounded. Who knew what else there was to see and eat?


Terence Toh

Terence Toh

Terence Toh is a freelance writer and copywriter from Kuala Lumpur, Malaysia. He was a journalist in the arts and culture section of a major English newspaper for over seven years. His short stories have been published in anthologies such as KL Noir: White, Lost in Putrajaya, Remang and 2020: An Anthology. His full-length play, 'Restless', received a staged reading as part of the Actor's Studio's 'New Play Project' in 2019. Terence has also written many short plays which have been performed as part of shows such as Indicinelive IV, Tales From The Bedroom, and 4Love: Through the Decades. He was the editor of the anthology PJ Confidential (published by Fixi Novo). He has written two musicals, Euphrasia: The Musical and The Working Dead, which won Boh Cameronian Arts Awards, including Best Book and Lyrics for the latter. His first novel, Toyols 'R' Us, won the first Fixi Novo Malaysian Novel competition.

Terence Toh

Terence Toh ialah seorang penulis bebas dan penulis iklan dari Kuala Lumpur, Malaysia. Beliau merupakan seorang wartawan bahagian seni dan budaya bagi sebuah akhbar Inggeris utama selama lebih tujuh tahun. Cerpen-cerpen beliau pernah diterbitkan dalam antologi seperti KL Noir: White, Lost in Putrajaya, Remang dan 2020: An Anthology. Teater penuh beliau, 'Restless' menerima bacaan berperingkat sebagai sebahagian daripada 'New Play Project' oleh Actors Studio pada tahun 2019. Terence juga telah menulis banyak sketsa pendek yang telah dipersembahkan sebagai sebahagian daripada pementasan seperti Indicinelive IV, Tales From The Bedroom, dan 4Love: Through the Decades. Beliau merupakan editor bagi antologi PJ Confidential (terbitan Fixi Novo). Beliau telah menulis dua buah teater muzikal, Euphrasia: The Musical dan The Working Dead, yang telah memenangi kategori Buku dan Lirik Terbaik dalam Anugerah Seni Boh Cameronian. Novel pertama beliau,Toyols 'R' Us berjaya memenangi pertandingan Novel Malaysia Fixi Novo yang pertama.

Terence Toh

Terence Toh 是马来西亚吉隆坡的自由作家和撰稿人。他曾在一家主要英文报章的艺术文化版担任记者超过七年,其短篇杰作已发表在多个选集中,如《KL Noir: White》、《Lost in Putrajaya》、《Remang》和《2020: An Anthology》等。2019 年,他的长剧《Restless》作为演员工作室“新剧项目”的一环而赢得舞台朗读的机会。此外,Terence 还编写了诸多短剧,在《Indicinelive IV》、《Tales From The Bedroom》及《4Love: Through the Decades》等节目中登场。他是《PJ Confidential》选集(由 Fixi Novo 出版)的编辑,曾编写过两部音乐剧《Euphrasia: The Musical》和《The Working Dead》并以此勇夺《Boh Cameronian 艺术奖》,囊括最佳书籍和歌词奖。他的首部小说《Toyols‘R' Us》亦在首届 Fixi Novo 马来西亚小说比赛脱颖而出。

டெரன்ஸ் டோ

டெரன்ஸ் டோ மலேசியாவில் கோலாலம்பூரைச் சேர்ந்த தற்சார்பு எழுத்தாளரும் விளம்பரப் படைப்பு எழுத்தாளரும் ஆவார். முன்னணி ஆங்கில நாளேடு ஒன்றில் ஏழு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக அந்நாளிதழின் கலை, கலாசாரப்பிரிவு இதழியலாளராகப் பணிபுரிந்திருக்கிறார். அவரது சிறுகதைகள் KL நோய்ர்: ஒயிட், லாஸ்ட் இன் புத்ரஜயா, ரெமாங் மற்றும் 2020: அன் ஆன்தாலஜி ஆகிய தொகுப்புகளாக வெளியாகியுள்ளன. அவரது முழு நீள நாடகம் ‘ரெஸ்ட்லெஸ்’ 2019-ஆம் ஆண்டில் ஆக்டர்ஸ் ஸ்டூடியோவின் ‘புதிய நாடக திட்டத்தின்’ ஓர் அங்கமாக அரங்கத்தில் படிக்கப்படும் பேற்றைப் பெற்றது. டெரன்ஸ், இண்டிசினிலைவ் IV , டேல்ஸ் ஃபிரம் தி பெட்ரூம், 4லவ்: துரு தி டெகேட்ஸ் ஆகிய நாடகக் காட்சிகளாக, பல குறு நாடகங்களைப் படைத்து அரங்கேற்றியுள்ளார். அவர் PJ கான்பிடென்ஷியல் (ஃபிக்ஸி நோவோ வெளியீடு) எனும் கவிதைத்தொகுப்பின் படைப்பாசிரியராகவும் பணியாற்றியுள்ளார். டெரன்ஸ் இரண்டு இசைக்கோவைகளையும் படைத்துள்ளார், அவையாவன, யுப்ரேசியா: தி மியூசிகல் மற்றும் தி வொர்கிங் டெட் என்பனவாம். இதில் முதலாம் படைப்பு போ கேமரோனியன் ஆர்ட்ஸ் அவார்டையும், சிறந்த புத்தக விருதையும் பின்னது சிறந்த பாடலுக்கான விருதையும் வென்றுள்ளன. அவரது முதலாம் புதினம், டாயோல்ஸ் ‘ஆர்’ அஸ், முதலாம் ஃபிக்ஸி நோவோ மலேசியா நாவல் போட்டியில் வென்று விருது பெற்றுள்ளது.

テレンス・トー

テレンス・トー(Terence Toh)はマレーシア、クアラルンプール出身のフリーランスのライターであり、コピーライターです。彼は7年以上にわたり、大手英字新聞の芸術文化欄のジャーナリストとして活躍しました。彼の短編小説は『KL Noir:White』、『Lost in Putrajaya』、『Remang』、『2020:An Anthology』などのアンソロジーに収められています。長編劇「Restless」は、2019年にアクターズスタジオの「NewPlayProject」の一環として舞台で朗読されました。テレンスはまた多くの短編戯曲を執筆し、Indicinelive IV、Tales From The Bedroom、4Love: Through the Decadesなどのショーの一部として上演されています。彼はアンソロジーの 『PJ Confidential』(Fixi Novo社より出版)の編集を担当しました。2つのミュージカル『Euphrasia: The Musical 』 と『The Working Dead』を書き、後者では最優秀脚本賞・作詞賞を含むBoh Cameronian Arts Awardsを受賞しています。彼の最初の小説『Toyols 'R' Us』は、第1回FixiNovoマレーシア小説コンテストで優勝しました。

 

© 2021 The Japan Foundation, Kuala Lumpur. All rights reserved.

{{ pageNo }}
{{ pageNo + 1}}

© 2021 The Japan Foundation, Kuala Lumpur. All rights reserved.